Σαν του Αντίο το φιλί....

Σαν του Αντίο το φιλί....

Η στιγμή περνά... 

σαν τον αγέρα,

ποτέ δεν ξέρω 

πούθε έρχεται,

προς τα που με πάει...

φίλος δεν πιάνεται...

Η μέρα κυλά...

ποτίζοντας τις στιγμές

άλλοτε γλυκό,

άλλοτε στυφό κρασί,

μα ποτέ δεν στέκεται

δεν προλαβαίνω 

να της συστηθώ...

Η ζωή περνά...

σαν ένα ταξίδι

που λαχταρώ,

αναζητώντας μιαν Ιθάκη

κι ας μην ξέρω αν όντως

αυτό είναι που επιθυμώ...

Αλήθεια... ποιος είναι 

ο τελικός προορισμός...;;;

κι είναι μόνο αυτός...;;;

Μα την αλήθεια,

εκεί είναι όλη η αξία...;;;

Κάποια πράγματα

δεν έχουν μία και μόνη απάντηση...

Απολαμβάνω κάθε διαδρομή

σ' ανατολή...σε δύση...

στης καρδιάς μου τα στενά,

στου νου μου το λαβύρινθο,

στους τόπους του εαυτού μου,

στους τόπους των άλλων...

Μαγεύομαι...

στης ετερότητας την πανήγυρη...

γιατί σε γνώρισα και με γνώρισες,

σ' αγάπησα και μ' αγάπησες...

Ω άνθρωπε! όταν γνωρίζεις

κι αγαπάς τον εαυτό σου...

πως αλλάζει η κάθε στιγμή...

η κάθε μέρα...η ζωή...

κι η Αγάπη δεν είναι πια λαγνεία...

Γι' αυτό μπορώ να ονειρεύομαι...

μιαν Ιθάκη...έναν ουρανό...

...της Ιθάκης μου τον ουρανό...

Τ' όνειρο δεν γνωρίζει από χρόνο,

σαν τον πλακούντα

θρέφει πάντα τις στιγμές...

Κι αν έχασα κάποιες χαραυγές... 

κι αν τελειώνει ο χρόνος μου...

έχει και κάτι δειλινά η ζωή

να σου λιγώνεται η ψυχή...

Η ζωή περνά...

μα αυτό το ταξίδι

ξέρω πως τελικά δεν χάνεται,

αν έτσι το επιλέξεις...

Σ' όλη μας τη ζωή

η κάθε στιγμή

σαν του Αντίο το φιλί...

Αναρτήθηκε από Stella στις 7:30 μ.μ.