Ο Κόσμος Ο Δικός Μου..
Μου απλώνεις εφησυχασμούς να τροφοδοτούν αδιάφορες μέρες...
Μου δίνεις ορισμούς του εφιάλτη σου, απροστάτευτη απόγνωση σε λέξεις...
Αναγνωρίσιμο το σκοτάδι, μετρήσιμο μέγεθος ο φόβος σου...
Σε σκάρτες ζαριές μ' αφήνεις να κερδίσω ψευδαισθήσεις...
Σκέψεις παγίδες, γρίφοι με απαντήσεις γεννημένες στις σκιές...
Κάλεσμα επιστροφής στις άγονες διαδρομές τις αταξίδευτες...
Και μου λες να πάψω να ζω στον κόσμο μου...
Κι όμως...συνειδητή απόφαση είναι...Επιλογή μου...
Ο Κόσμος Ο Δικός Μου ...Με υλικά της Ψυχή Μου χτισμένος...
Με τ' "ακριβά" μου όνειρα με το δικό μου τίμημα πληρωμένα ...
Πλεύσεις στη δική μου θάλασσα, με το καράβι μου που στ' αμπάρια του φόρτωσα,
μέρες της σκουριάς κι οξειδωμένες μνήμες...
Στα πανιά του ύφανα νότες με κλωστές μετεωριτών, να ελευθερώνει
ο άνεμος αγαπημένες μουσικές ...
Γλάροι γαλάζιοι και δελφίνια που γελάνε ...
Γοργόνες που ψιθυρίζουν παραμυθένια αινίγματα
για βλέμμα αλμύρας και ταξίδι αγάπης...
Ένας φάρος στην άκρη του κόσμου που αχνοφέγγει θαμπά
το λιμάνι...
Μην ψάχνεις εκλογικευμένα συμπεράσματα να βγάλεις
κι όχι δεν είναι ξεθωριασμένο "ροζ" παλιμπαιδισμού
Είναι απόχρωση Ανατολής ιριδισμός του ήλιου στο γαλάζιο
ασημένιο της φεγγαρένιας νύχτας
Έχει ουράνιο τόξο στον ορίζοντα ...κι αστροφώτιστο ουρανό τα βράδια
ν' ακουμπώ τα πάθη μου να γαληνεύει η ψυχή ...
Οι φόβοι μου έχουν άρωμα κρυμμένων ελπίδων ...κρυφών ευχών ...
Ο Κόσμος Ο Δικός Μου...
Η χαμένη σου Ατλαντίδα
που δεν θα ξαναβρείς ποτέ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου