" Βάρυναν τα δάχτυλα μου "...

" Βάρυναν τα δάχτυλα μου "...

Χάνομε σαν ένα βιβλίο χίλιο-διαβασμένο μονάχα από εμένα ...
από σελίδες τσαλακωμένες με χλωμά γράμματα ...
ατελείωτα χαρακώματα οι μαχαιριές στο εξώφυλλο ...
κι όμως λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας των λέξεων ...
φύλακας στα άπειρα σημεία στίξης ...
είναι γιατί πάντα τελειώνω με τρείς τελείες ...
είναι γιατί ποτέ δεν σταματώ τα ταξίδια ...
είναι γιατί οι μάχες είναι οι καθημερινές μου κληρονομιές ...
κι οι νύχτες μπερδεμένες από όνειρα και εφιάλτες ...
Συγ-κρατώ στις σκέψεις μου έναν γκρεμισμένο κόσμο ...
ανιχνεύοντας για ένα μικρό λάφυρο με ελάχιστο φως ...
μια σιωπή κρεμασμένη από ψευτο-επαναστάτες ...
λαβωμένη από τους δήθεν των βρώμικων σαλονιών ...
μια σιωπή που κρύβει ένα ρίνισμα αγάπης ...
τραγουδώντας ψιθυριστά ένα τρυφερό σε αγαπώ ...
Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι τα σκοτεινά ανθρωπάκια ...
αυτά που περνούν με τα ραγισμένα χαμόγελα ...
τα γυάλινα μάτια που δεν θωρούν ποτέ τον ουρανό ...
με ένα μαχαίρι κρυφά στην τσέπη ...
το δι-αισθάνομαι όταν σχίζει την φόδρα και με δια-περνά ...
ανακατεμένο αίμα με δάκρυ ...
μπερδεμένος ο φόβος με τον θυμό ...
και μια κραυγή μου σκορπίζει το σύμπαν ...
υπό-σχεση στον Θεό ...
αμετανόητος Τιμωρός ...
Πάντα δια-στρεβλώνουν τα παραμύθια μου ...
παρα-χαράκτες στ' απύθμενα όνειρα μου ...
βάρυναν τα δάχτυλα μου από τ' αμέτρητα κλειδιά ...
μοντάρω ατσαλένιες πόρτες στις επιθυμίες μου ...
σφαλίζω τα παράθυρα της όρασης στον όχλο που περνά ...
Μονάχα την ψυχή μου εκτοξεύω ...
στον ασύμμετρο πίνακα του ουρανού ...
σχηματίζοντας φωλιές στα χρώματα του ορίζοντα ...
ψιθυρίζοντας μελωδίες εφηβικές ...
εκεί δεν φθάνουν το αυθόρμητο παιδί μου ...
εκεί αδυνατούν να φυλακίσουν την λευτεριά της Ψυχής μου ...
Εκεί συγ-κατοικώ ...
μακριά από τον θάνατο των ανύπαρκτων ζωών τους ...
Εκεί που οι προσ-ευχές λάμπουν ...
ερωτοτροπώντας μ' ένα σύμβολο φυλαχτό ...
που δεν παρα-δόθηκε ποτέ στο μετερίζι πρόστυχων ανακωχών ...

Εκεί αρμενίζω ...
Ψυχή μου ...
Εσύ κι Εγώ ...
Στέλιος Κ.