Ένα γράμμα που δεν θα στείλω ποτέ
αγάπη ελπίδα
Δεν θα το γράψω ποτέ αυτό το γράμμα... Κι αν το γράψω, δεν θα στο δώσω να το διαβάσεις... Κι αν το διαβάσεις, δεν ξέρω τι θα πεις... Αν σου λένε κάτι όσα νιώθω.
Νιώθω τόσα πολλά... Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις μου δεν μπορούν να δουν το φως του ήλιου. Δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με θάρρος.
Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Δεν θα το διακινδύνευα. Αν είναι να σε χάσω... Προτιμώ να μην ξέρεις.Προτιμώ να μην μάθεις.Είναι καλύτερα.Δεν θέλω να χαθείς.Ποτέ.
Θα στέκομαι δίπλα σου. Διακριτικά. Από απόσταση. Αλλά θα 'μαι δίπλα σου. Δεν θα αλλάξει αυτό. Θα είμαι εκεί. Έστω κι αν δεν το βλέπεις.Θα ενδιαφέρομαι για ό,τι σε αφορά.
Μπορεί κάποτε να το δεις.Να έχουμε την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι.Όπως εγώ είδα πόσο ξεχωριστός είσαι,να δεις κι εσύ αυτό σε μένα,ότι μπορώ να σου χαρίσω ευτυχία,όσο μπορώ.
Πόσο αλλιώτικος είσαι από όσους κυκλοφορούν... Από όλους αυτούς που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους.Εσύ μοιάζεις να μεταπήδησες από άλλη εποχή. Μια φυσική ευγένεια. Καλοί τρόποι.Φροντίδα για όλα.Τακτοποιημένη ζωή, αλλά όχι με την έννοια της καλοσιδερωμένης άλλων.Νοικοκυρεμένη ζωή.Οι δικές σου συνταγές ζωής πετυχημένες.Έτσι νομίζω.Μόνο αυτό το σύννεφο στη ματιά δεν μπορώ να ερμηνεύσω...
Αν ήμουνα δίπλα σου, όπως το θέλω, θα την είχα διαλύσει τη συννεφιά. Αλλά και πάλι...Έστω κι έτσι θα το προσπαθώ.
Ακόμα κι αν φαινομενικά φύγω, δεν θα φύγω ποτέ στην πραγματικότητα. Κι αν δώσω το σώμα μου, κι αν δώσω το χρόνο μου, θα είναι μόνο αυτά που θα έχω δώσει. Θα έχω δοθεί μόνο σωματικά.Ακόμα κι αν ξαπλώσω κάπου αλλού,σε άλλα σεντόνια, αφού πάντα μαζί σου θα ξυπνάω... Ψυχικά δεν δίνομαι.Μπορεί να μην είμαι δική σου αλλά είμαι δεμένη. Ψυχικά.
Όλοι μου λένε πόσο λάθος κάνω,πόσο θα πληγωθώ.Το ξέρω.Φυσικά και το ξέρω.Η λογική κάνει λάθη.Όταν τη συμβουλεύεσαι.Η καρδιά όμως δεν κάνει.Από αυτή την άποψη δεν κάνω λάθος.Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει αυτός είσαι εσύ.Δεν κάνω λάθος να περιμένω κάτι που αξίζει,όταν έχω γνωρίσει μόνο καταστάσεις που πληγώνουν και ανθρώπους ανάξιους να χαρίσω αγάπη.
Εδώ θα είμαι.Κοντά.
Όταν διαλυθεί το σύννεφό σου,θα περιμένω...
Γιατί αξίζει χίλιες φορές.Όταν έχεις γνωρίσει την κόλαση, μπορείς να ξεχωρίσεις τον παράδεισο ή έστω την μη-κόλαση.
Κλείστηκα σε λάθος αγκαλιές...
Η μόνη σωστή θα είναι η δική σου.Όταν μου την χαρίσεις.
Έχω πίστη ότι θα έρθει η μέρα που θα μου την χαρίσεις απλόχερα. Την αγκαλιά σου.Την σκέψη σου.Την καρδιά σου.
Θα είναι η μέρα που θα καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζουμε.Οι αντιδράσεις οι δικές σου, όπως τις είδα, μοιάζουν τόσο με τις δικές μου...Τα ίδια ακριβως πράγματα θα έκανα, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα σκεφτόμουν...Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό;Να κοιτάς μια εικόνα και να βλέπεις ακριβώς την ίδια εικόνα με τον άλλο.Γιατί συνήθως σε μια εικόνα,δέκα άνθρωποι να την κοιτούν,δέκα διαφορετικές ματιές,δέκα διαφορετικές οπτικές γωνίες,θα έχεις στο τέλος.Εσύ κι εγώ κοιτάμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα...
Πανσέληνος απόψε κι εγώ τόσο φορτισμένη...Τα δάχτυλα μου σαν να πηγαίνουν μόνα τους στα πλήκτρα.
Είσαι τόσο καιρό στη σκέψη μου.Από τη μέρα που σε γνώρισα, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα.Έτσι έλεγα.Γιατί έτσι ήθελα να είναι.Δεν σε ήξερα καθόλου και ταυτόχρονα ένιωθα ότι σε ήξερα. Η χημεία που λένε όλοι,υπήρχε.Ιδέα μου ήταν;Δεν πιστεύω.Δυο άγνωστοι άνθρωποι δεν μπορεί να μιλάνε τόσες ώρες για τα πάντα,ύπο περίεργες συνθήκες γνωριμίας...
Και φοβήθηκα τόσο μην χαθείς...Μήπως δεν σε ξαναδώ.Μήπως δεν με συμπάθησες.Αλλά αποδείχτηκαν όλα αυτά παράλογοι φόβοι.Σε ξαναείδα και φυσικά με συμπάθησες.Το κατάλαβα,αφού το έδειξες.
Περιμένω...
Ελπίζω...
Είμαι εδώ...
Από απόσταση.Αλλά φυσικά ισχύει ''αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιασω...''
αγάπη ελπίδα
Δεν θα το γράψω ποτέ αυτό το γράμμα... Κι αν το γράψω, δεν θα στο δώσω να το διαβάσεις... Κι αν το διαβάσεις, δεν ξέρω τι θα πεις... Αν σου λένε κάτι όσα νιώθω.
Νιώθω τόσα πολλά... Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις μου δεν μπορούν να δουν το φως του ήλιου. Δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με θάρρος.
Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Δεν θα το διακινδύνευα. Αν είναι να σε χάσω... Προτιμώ να μην ξέρεις.Προτιμώ να μην μάθεις.Είναι καλύτερα.Δεν θέλω να χαθείς.Ποτέ.
Θα στέκομαι δίπλα σου. Διακριτικά. Από απόσταση. Αλλά θα 'μαι δίπλα σου. Δεν θα αλλάξει αυτό. Θα είμαι εκεί. Έστω κι αν δεν το βλέπεις.Θα ενδιαφέρομαι για ό,τι σε αφορά.
Μπορεί κάποτε να το δεις.Να έχουμε την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι.Όπως εγώ είδα πόσο ξεχωριστός είσαι,να δεις κι εσύ αυτό σε μένα,ότι μπορώ να σου χαρίσω ευτυχία,όσο μπορώ.
Πόσο αλλιώτικος είσαι από όσους κυκλοφορούν... Από όλους αυτούς που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους.Εσύ μοιάζεις να μεταπήδησες από άλλη εποχή. Μια φυσική ευγένεια. Καλοί τρόποι.Φροντίδα για όλα.Τακτοποιημένη ζωή, αλλά όχι με την έννοια της καλοσιδερωμένης άλλων.Νοικοκυρεμένη ζωή.Οι δικές σου συνταγές ζωής πετυχημένες.Έτσι νομίζω.Μόνο αυτό το σύννεφο στη ματιά δεν μπορώ να ερμηνεύσω...
Αν ήμουνα δίπλα σου, όπως το θέλω, θα την είχα διαλύσει τη συννεφιά. Αλλά και πάλι...Έστω κι έτσι θα το προσπαθώ.
Ακόμα κι αν φαινομενικά φύγω, δεν θα φύγω ποτέ στην πραγματικότητα. Κι αν δώσω το σώμα μου, κι αν δώσω το χρόνο μου, θα είναι μόνο αυτά που θα έχω δώσει. Θα έχω δοθεί μόνο σωματικά.Ακόμα κι αν ξαπλώσω κάπου αλλού,σε άλλα σεντόνια, αφού πάντα μαζί σου θα ξυπνάω... Ψυχικά δεν δίνομαι.Μπορεί να μην είμαι δική σου αλλά είμαι δεμένη. Ψυχικά.
Όλοι μου λένε πόσο λάθος κάνω,πόσο θα πληγωθώ.Το ξέρω.Φυσικά και το ξέρω.Η λογική κάνει λάθη.Όταν τη συμβουλεύεσαι.Η καρδιά όμως δεν κάνει.Από αυτή την άποψη δεν κάνω λάθος.Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει αυτός είσαι εσύ.Δεν κάνω λάθος να περιμένω κάτι που αξίζει,όταν έχω γνωρίσει μόνο καταστάσεις που πληγώνουν και ανθρώπους ανάξιους να χαρίσω αγάπη.
Εδώ θα είμαι.Κοντά.
Όταν διαλυθεί το σύννεφό σου,θα περιμένω...
Γιατί αξίζει χίλιες φορές.Όταν έχεις γνωρίσει την κόλαση, μπορείς να ξεχωρίσεις τον παράδεισο ή έστω την μη-κόλαση.
Κλείστηκα σε λάθος αγκαλιές...
Η μόνη σωστή θα είναι η δική σου.Όταν μου την χαρίσεις.
Έχω πίστη ότι θα έρθει η μέρα που θα μου την χαρίσεις απλόχερα. Την αγκαλιά σου.Την σκέψη σου.Την καρδιά σου.
Θα είναι η μέρα που θα καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζουμε.Οι αντιδράσεις οι δικές σου, όπως τις είδα, μοιάζουν τόσο με τις δικές μου...Τα ίδια ακριβως πράγματα θα έκανα, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα σκεφτόμουν...Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό;Να κοιτάς μια εικόνα και να βλέπεις ακριβώς την ίδια εικόνα με τον άλλο.Γιατί συνήθως σε μια εικόνα,δέκα άνθρωποι να την κοιτούν,δέκα διαφορετικές ματιές,δέκα διαφορετικές οπτικές γωνίες,θα έχεις στο τέλος.Εσύ κι εγώ κοιτάμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα...
Πανσέληνος απόψε κι εγώ τόσο φορτισμένη...Τα δάχτυλα μου σαν να πηγαίνουν μόνα τους στα πλήκτρα.
Είσαι τόσο καιρό στη σκέψη μου.Από τη μέρα που σε γνώρισα, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα.Έτσι έλεγα.Γιατί έτσι ήθελα να είναι.Δεν σε ήξερα καθόλου και ταυτόχρονα ένιωθα ότι σε ήξερα. Η χημεία που λένε όλοι,υπήρχε.Ιδέα μου ήταν;Δεν πιστεύω.Δυο άγνωστοι άνθρωποι δεν μπορεί να μιλάνε τόσες ώρες για τα πάντα,ύπο περίεργες συνθήκες γνωριμίας...
Και φοβήθηκα τόσο μην χαθείς...Μήπως δεν σε ξαναδώ.Μήπως δεν με συμπάθησες.Αλλά αποδείχτηκαν όλα αυτά παράλογοι φόβοι.Σε ξαναείδα και φυσικά με συμπάθησες.Το κατάλαβα,αφού το έδειξες.
Περιμένω...
Ελπίζω...
Είμαι εδώ...
Από απόσταση.Αλλά φυσικά ισχύει ''αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιασω...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου