Κομμάτια ψυχής υπό το φως του φεγγαριού.

Δεν βάζω πια αναρτήσεις κάθε μέρα όπως παλιά και ας κρύβω μέσα στο μυαλό κρυφές μου σκέψεις. Δεν θέλω να κουράζω…
Μα είναι στιγμές που το “δεν θέλω” και το ” δεν μπορώ” μπερδεύονται και με κάνουν να σαστίζω.
Είναι μέρες που εγκλωβίζομαι στις σκέψεις μου και δεν υπάρχει κανείς για να με βγάλει. Ίσως πάλι και να μην θέλω έτσι και αλλιώς να βγω. Είναι όμορφα στις σκέψεις μου, ανεκτά. Σε αντίθεση με έναν κόσμο που αποζητά το “άσχημο” για να σπέρνει τον φόβο, γιατί αυτό πουλάει ας το παραδεχτούμε.
Είναι πάλι μέρες που θέλω να βγω στον δρόμο και να διαδηλώσω. Να φωνάξω για τα χαμόγελα που σβήνουν, να διαμαρτυρηθώ για τα όνειρα που αργοπεθαίνουν, να βρίσω για όλο τον συμβιβασμό που έρχεται ως φυσικό επακόλουθο στην ζωή του κάθε νέου. Να βροντοφωνάξω “όχι” και ας μην κρατώ στα χέρια μου λάβαρα.
Είναι μέρες που θέλω να κάνω γκράφιτι στο μυαλό κάθε ανθρώπου την λέξη “αγάπα”. Γιατί είναι αμαρτία να μην δίνεις στην αγάπη την αξία που της πρέπει και να την θυσιάζεις για δέκα κρεβάτια και πέντε ονόματα.
Είναι μέρες που θέλω να κοιτάξω κάποιον τυχαίο και να τον ρωτήσω : “γουστάρεις αυτό που είσαι; Αυτό που κάνεις; Αυτά που θες;” και να μην ακούσω καν την απάντηση, απλά να σκεφτεί αυτό θέλω. Γιατί σημασία έχει αυτό που κάνεις να το θες, να το αγαπάς, να το γουστάρεις. Και αν βγάλεις από μέσα του τις πελατειακές σχέσεις που το συνοδεύουν, σου μένει η αλήθεια του και η χαρά του.
Είναι μέρες που θέλω να πλέξω στα αστέρια λέξεις σημαντικές που δίνουν ώθηση για να συνεχίσεις την ζωή σου ελπίζοντας και να τις αφήσω εκεί να τις βλέπουν όλοι μέχρι τα αστέρια να καούν. Λέξεις όπως: ανθρωπιά, αλληλεγγύη, σεβασμός,διεκδίκηση, όνειρα, σκέψεις, αγάπη, φιλία. Μα δεν ξέρω να πλέκω, δεν ξέρω!
Είναι και μέρες που θέλω να αδιαφορήσω, που θέλω να πάρω ένα “δεν με νοιάζει ρε γαμώτο” και να το καρφιτσώσω καλά στην καρδιά μου, να τρυπήσω το είναι μου και να αφήσω αέρα να μπει να το φρεσκάρει. Αλλά όχι, θα νοιάζομαι και θα αγαπώ και θα ονειρεύομαι, κόντρα στο σάπιο κατεστημένο αυτής της καπιταλιστικής εποχής που μόνο της μέλημα είναι να βγάλει επιστήμονες, μυαλά και πρωτοπορία. Που είναι οι άνθρωποι; Όσα προτερήματα και αν έχεις, τι τα θες αν δεν μπορούν να σε πουν άνθρωπο;
Πεισμώνω. Εγώ τον κόσμο θα αλλάξω και όχι αυτός εμένα. Και ας με λένε ρομαντική… οι τελευταίοι των ρομαντικών είναι αυτοί που θα αλλάξουν την πραγματικότητα και θα της δώσουν αύρα παραδείσου. Και αν νικηθούν ας είναι, θα πουν πως προσπάθησαν.
Καλό σας βράδυ και αφήστε απόψε τα όνειρα σας να ξεμακρύνουν όσο πιο μακριά μπορούν και αν φτάσουν στα αστέρια, ας πλέξουν κάτι, να το κρατήσουν φυλαχτό όσοι φοβούνται τις νυχτιές!!

22/1/2013

♔DƦάɱα QuƎeи♔

To άρθρo αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Οι Κρυφές μου Σκέψεις” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Οι Κρυφές μου Σκέψεις® All rights reserved.