νερόλακος ψυχής

ορμήνεψαν την ύπαρξη μου με τις ενοχές τους,
τις κρέμασαν σαν σάπια τσαμπιά από σταφύλια
ίσα-ίσα για να προσελκύσουν ανθρωποφάγες σφήκες .
Σαν δάκρυ που ποτέ δεν στέγνωνε
τραγουδούσα εμβατήρια ζωής 
και όσο λάσπωνε η ψυχή μέσα στις βροχερές
μέρες τόσο ο βυθός  έκρυβε αγιάτρευτα όνειρα ,
τροφή για τα λιμασμένα καβούρια του μυαλού μου!

μην μιλάς, ψιθύρισε μια νύχτα που έκλεινε
τις φυλλωσιές της στα σκασμένα  παντζούρια,
απλά να ξέρεις,
υπάρχουν άνθρωποι
που δικαιολογούν την ρότα τους σε χίμαιρες
άφεση δίνουν μόνο στους εφιάλτες  ,
τα όνειρα τα κάνουν θυμιατό,
εξευμένιση στους θεούς
που τους έπλασαν κατ' εικόνα και ομοίωση
όπως σθεναρά ορκίζονται.

μεταξύ μας , συνέχισε σαρκαστικά,
 και εσύ βαρκάρισσα του βούρκου σου είσαι ,
τον νερόλακκο όπου οι ύαινες
πίνουν την ψυχή σου μπαγιάτικη
ωκεανό τον έχεις κάμει,
κι εκείνο το μικρό γράμμα που σου 'γραψα
οταν ακόμα η φωνή σου νότες ήταν
- αλήθεια το θυμάσαι; -
φρόντισες να το κάψεις πριν καν το διαβάσεις ,
αλλά δεν πειράζει!
Ολοι  χρειαζόμαστε δικαιολογίες
για τις σκοροφαγωμένες καρίνες των ονείρων μας!


Μαρία Ροδοπούλου