τώρα πια...

Τώρα γλείφω τις λέξεις ,
 σαν πληγές κρεμάστηκαν
στα χείλη μου.
Τώρα ξεπουλώ τους πάγους ,
σαν κάργιες γαντζώθηκαν
στα μάτια μου.
Αποποιήθηκα τα λέπια
της ζωής μου ,
σαν άνθρωπος διαβαίνω
τις απέθαντες ονειρώξεις μου.
Τώρα βάφω με σκουριά
τις ξανθές μου βλεφαρίδες,
παραπέτασμα
μπρος στα νεκρά μου μάτια
Ναί!τώρα πια μπορώ και πληρώνω...

Μαρία Ροδοπούλου

Τώρα μπορώ και πληρώνω

για κείνα που έκανα

αλλά και για κείνα που δε ν έπραξα
Ηταν πράξεις μου θαλασσινό νερό

κι έκαιγαν κάθε τι που άγγιζα
Ηταν τα μάτια μου σύννεφα

που πότιζαν με όξινη βροχή τη γη

δηλητηριάζοντας εκείνο το μενεξέ

που φύτρωσε απερίσκεπτα

στου βράχου την άκρη.

Τώρα έχω το αντίτιμο

να περάσω στην απέναντι ακτή

αδιαφορώντας για τα σωστά και τα λάθη μου

Στης θάλασσές σου τόλμησα

τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

και στις ακτές σου

έσβησα πόθους ανομολόγητους

και κλειδωμένα θέλω .

Τώρα μπορώ και πληρώνω

για όσα τόλμησα

για όσα αποποιήθηκα

για όσα δέχτηκα αδιαμαρτύρητα

για όσα αμετανόητη έμεινα

για όσα λησμόνησα

κι όσα ακόμα θα λησμονήσω

μέσα στην αιώνια θλίψη των ματιών μου...

*

Κλειώ Νικολάου