Οποιο ταξιδι και να κανω στην ζωη μου
παντα σε κεινο κει ξαναγυρνω
σαν σταυροποδι στης Καλντερας τον γκρεμο
χαζευα τα πουλια στο δειλι
μεχρι που μαυρα πια αναγγελουν...
Το Φως εχαθει! ... το Σκοτος εθεαθει!
κι οσο τα σχηματα τριγυρω καμπυλωνουν
τοτε τραβω το προς τα μεσα μου ταξιδι
κι ουτε πια θαλασσα η γη να χαιρετα
οσα απο παιδι κρυμμενα εχω στην μνημη
τα προσπερνω με το κεφαλι χαμηλα
για να μην χασω τα πολυτιμα τα ιχνη
Μα οταν θα 'χεις μεινει μονος
χωρις τ' αχναρια των μελετητων
μες το αφυλαχτο σκοταδι των τρελων
σαν συναντησεις το ειδωλο σου , ειναι γονος
-Ο εαυτος μου υποθετω , να του πεις...
κι οσο πια προχωρας νιωθεις το χαδι
σαν πλησιαζεις της πνοη Του τον ρυθμο
αξαφνα , χανεται γυρω σου το σκοταδι , αν δεις
μορφη που υπταται επανω στον γκρεμο
-Ο εαυτος μου υποθετω , να Του πεις...