Στης αγάπης τ' απέραντο ΑΛΛΑ

Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2012

Στης αγάπης τ' απέραντο

 

 Περπατώ δίπλα σου... χάνοντας... τις ανάσες μου... μέσα σου...

δεν πάλεψα με καιρούς... στα ταξίδια μας... στην προβλήτα λουζόμουν... με τον αλμυρό ιδρώτα... ρουφώντας αναστεναγμούς...

δεν πρόλαβα... να σου πω καληνύχτα... ξενυχτώ αγγίζοντας το κορμί σου... φοβάμαι την αυγή... μην μου κλέψει το πρώτο σου χάδι...

δεν πρόλαβα... να χτίσω... έτσι, θα ζω για πάντα... μέσα σου...

ζωγράφισα τα φιλιά σου... στην τεράστια αλάνα της μνήμης... σκέπασα τον ουρανό με κεραμίδια... έπνιξα την θάλασσα στον γκρεμό... μονάχα εγώ θ' αγγίζω το στήθος σου... κρύβοντας τους παλμούς σου, στου χρόνου το ρολόι...

ο έρωτας δεν είναι πια δήμιος... ξάπλωσε δίπλα μου... βούτηξα στα σκέλη της αγάπης... παραδόθηκα... ψυχή μου... σ’ εσένα...

στον ουρανό που ζωγράφισα... σε μια διάθλαση της ανάσας... τύλιξα ευλαβικά... αφές... σκέψεις...

γέννησέ με... σε παρθένα κύτταρα...  άσε να κολυμπίσω...  μέσα σου...

γεννώ στην καρδιά μου... όνειρα... στα μάτια σφαλίζω... κόκκους τραγούδια... χιλιάδες ασπρόμαυρα χαμόγελα... κρύβω στην ψυχή μου... μην με ξυπνήσεις... ντάντεψέ με στην αγκαλιά σου... θέλω να μεγαλώσω χωρίς θορύβους... μονάχα με τη γεύση απ' τα χείλη σου... να ριζώσω στους σπασμούς της καρδιάς σου... γράψε στην πλάτη μου παραμύθια... χωρίς μάγισσες και λύκους κακούς... ανάσα μου… λέξεις-χάδια ψιθύρισε ...

κράτησε με παιδί... να σου μιλώ για αγάπη... κοίμισε με στην ράχη μιας θάλασσας... δεν θέλω να βουλιάξει η σκέψη...

γιατί… έτσι σ’ αγαπάω... νήπιο γι’ αγάπη αχόρταγο... ζωγραφίζοντας ασημένια φεγγάρια... χωρίς δάκρυ... κι αγγέλους χωρίς σταυρό... γέννησέ με... κράτησέ με παιδί... άσε να μπουσουλίσω... στα μονοπάτια της ψυχής σου... στης αγάπης  μας... τ’ απέραντο…

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012

Τέλος δεν έχει

Κάθε σου λέξη όψη έχει και αφή

όμορφου τριαντάφυλλου ανοιγμένου

σαν έρωτας εσύ πλημμυρίδα ευωδιάς

σα γιασεμί που τοίχο σκαρφαλώνει

κάθε σου λέξη  νυστέρι είναι

λεπίδα κοφτερή οδύνης και ηδονής

ανεξίτηλα το σώμα χαρακώνει

ρέει το αίμα ποτάμι ολοπόρφυρο

σαν ύστατη ανάσα σαν ύστατη αφορμή

κάθε που βρέχεις με, κατακλυσμιαία

σαν έρωτας εσύ πλημμυρίδα βροχής

κάθε που καις σώμα και νου και ψυχή

γίνομαι για σε ιτιά κι αχόρταγα ποτίζομαι  

δεν έχει τέλος η δίψα μου ετούτη
δεν έχει τέλος ετούτη η αγάπη...

                                                      
                                                         11/11/11

ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΟΡΙΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

Greece

Τις ποιο όμορφες ιστορίες τις γράφει η ζωή… Η δικιά μας είναι ένα παραμύθι, που η παιδική μας αθωότητα δεν μας επέτρεψε στιγμή ν’ αμφισβητήσουμε: έτσι απλά αγαπηθήκαμε, πιστέψαμε, νικήσαμε! Έτσι απλά… Τόσο απλά!

Προβολή πλήρους προφίλ