Θα πεθάνω ένα βράδυ ζεστό & ΑΛΛΑ

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012

Θα πεθάνω ένα βράδυ ζεστό

Θα πεθάνω από καρκίνο του σπονδυλικού καημού
ένα βράδυ ξέφρενα ηδονικό, ζεστό και μυρωμένο   
θα πεθάνω από κάποια κύτταρα που άξαφνα σάπισαν
θα πεθάνω μ’ ένα πόδι κι ένα αυτί γλυκά φαγωμένο
από ποντικό γιγάντιο βγαλμένο από τρύπα τεράστια  
θα πεθάνω από δαγκώματα εκατό ίσως και χίλια
θα πέσει πάνω μου ο ουρανός με φόρα ακράτητη 
θα πεθάνω από μια έκρηξη που τ’ αυτιά θα τρυπάει
θα πεθάνω τρεις τα ξημερώματα από υπόκωφες πληγές
που αδίσταχτοι  φονιάδες ύπουλα θα μ’ ανοίξουν 
θα πεθάνω χωρίς να ξέρω πως χρόνια τώρα πεθαίνω
κάτω απ’ τη σκόνη τυλιγμένη ερείπιων λυπημένων
πνιγμένη μες στη μούργα του κενού του αδηφάγου
στο σώμα δαγκωμένη από τρωκτικά αδιάφορα
κι αμέσως ύστερα λαίμαργα θα με καταπίνουν κήτη
θα πεθάνω γυμνή ή ντυμένη στα μαύρα ή στα κόκκινα
ή ραμμένη σε τσουβάλι γεμάτο από σουγιάδων λεπίδες
θα πεθάνω με άβαφα ίσως, των ποδιών μου τα νύχια
με τα χέρια γεμάτα από δάκρυα με τα νύχια φαγωμένα
με τα βλέφαρα ξεριζωμένα κάτω από έναν ήλιο λυσσασμένο
όταν ψιθυριστά μου πούνε κουβέντες μοχθηρές στ’ αυτί
θα πεθάνω βλέποντας να σκοτώνουνε παιδιά και μανάδες  
και άντρες έκπληκτους κι ωχρούς διπλούς λάκκους να σκάβουν
θα πεθάνω ζωντανή  ενώ σκουλήκια αχόρταγα θα με τρώνε

θα πεθάνω με χέρια δεμένα μέσα σε ποτάμι ορμητικό
θα πεθάνω σε μια φωτιά μέσα θλιμμένη και χλωμή
αδιάφορο μου είναι αν θα πεθάνω λίγο ή θα πεθάνω πολύ 

-όταν όλα θα έχουν τελειώσει ένας ήλιος σκληρός,

σαν μάτι κυκλώπειο, αυτό το τοπίο της πίκρας θα φωτίσει-

Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012

Λύτρωση

Χρόνια πολλά έμενα καθισμένη στην πόρτα μου

μπαλώνοντας πανιά και όνειρα γνέθοντας

γράμματα γράφοντας χωρίς παραλήπτη

με χείλη γδαρμένα απ’ τα οράματα των ταξιδιών

μια γαλάζια κοίταζα γραμμή στο βάθος του δρόμου

και μιαν άλλη αίματος 
ν’ απλώνεται στης νύχτας το λινό

μέρες αργές χωρίς κανέναν, νύχτες αβάσταχτες

γέρασα έτσι γέρασα

πιστεύοντας πάντα ότι, δεν μπορεί, κάποιος περαστικός

της μοναξιάς μου τον ψίθυρο θ’ άκουγε

- χρόνια πολλά ένα μαργαριτάρι μεγάλωνα στην καρδιά μου

αλλά είμαι μόνη πολύ μόνη κανέναν δεν έχω να το χαρίσω -

και όταν μια μέρα

είχαν πάψει τα πλοία ν’ αγκυροβολούν στην πόρτα μου

είχαν πάψει τα πουλιά να ματώνουν τον ουρανό μου

έσκυψα πάλι στης ζωής μου το νήμα

άρχισα πάλι να πλέκω ή να κοιμάμαι

στο στενό και σκληρό μοναχικό μου στρώμα

στην θεία εγκατάλειψη μιας λυτρωτικής παραδοχής

Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2012

Τα πλοία μου

Η θάλασσα

τα πλοία μου 

ταξιδεύουν για τις χώρες των κανίβαλων

τα πλοία μου τα κόβει στα δύο ο άνεμος

τα πλοία μου τα φτιάχνω με μολύβι

τα βουλιάζω σε χάρτινους ωκεανούς

κάθε φορά ένα-ένα ή και όλα μαζί

έχουν σκουλήκια στ’ αμπάρια τα πλοία μου

έχουν τσουβάλια με σάπιο σιτάρι

ξωκείλουν στης ακτής τους υφάλους 
που εσκεμμένα βυθίζονται 

χάνουν τη ρότα και πλέουν στη στεριά

η θάλασσα

ο φάρος

τα πλοία μου

Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2012

Σπασμοί

Σπασμοί 

κι ύστερα

το σχοινί τεντώθηκε
κι απόμεινε στο πάτωμα 

σαν μαριονέτα σπασμένη
ένας νεκρός

εγώ είμαι

εγώ
ξεφώνησα

σχεδόν ακούσια
σχεδόν βίαια
με διαμπερείς
τις τρύπες

με διαμπερή

τα τραύματα 

μέσα σ' έναν εφιάλτη άηχο

χλωμού φθινοπωρινού
απόβραδου

Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2012

Όλο το νερό

 

Όλο το νερό και όλες τις φωτιές 
και όλο το αίμα
απερημώνεις…

Καταιγίδες από φως
Απουσία και Απουσία
σκιά χωρίς σώμα
πηχτόσαρκη…
με στόμα έγκλειστο
Αιώνες και Αιώνες

Σαρώνει
ο πυρετός ο ίδρος σου
κάποτε και κάποτε
βραδιές γυμνές
με τόξα και φαρέτρες.

Ω! Κόρες Ποταμών
Ωκεανών μου Κόρες
και σεις Αμαδρυάδες
ανάμεσά σας βρίσκομαι.

Αιώνες και Αιώνες
ρίχνω τα χέρια μου
δρέπω τα χνάρια της φωτιάς…
τα καρπερά σου μάτια…
Λουσμένη Άσπιλο Θάνατο.

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ