Βόλτα στο φεγγάρι
Το μονοπάτι στρώθηκε χρυσάφι
Από ένα αστέρι που δραπέτευσε απ' τον ουρανό
Έσβησε,
αφήνοντας πίσω δρόμο ανοιχτό,
για μία βόλτα στο φεγγάρι...
Τα πρώτα βήματα γνώριμα,
σκέψεις, πράξεις καθημερινές
κι έπειτα σκοτάδι.
Στην ομίχλη χαμένη η διαδρομή,
η τροχοπέδη που έπρεπε να προσπεράσω
για να δω ξανά καθαρά,
να προχωρήσω.
Ομίχλη φτιαγμένη από δειλία και φόβο
και οδηγός μου, στου ασυνείδητου τα στενά, ένας άλλος εαυτός,
να με ξεναγήσει στο φεγγάρι της ψυχής μου.
Με αρκετές μάσκες φορτίο,
να αλλάξει στη διαδρομή
και γω, εωθινό φυλαχτό
όσα μου δείξει και μου πει...
Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 2012
Βλέμματα σιωπής
Δυο ματιές ενωμένες
σκέψεις, συναισθήματα, πυρά
που ανταλλάσσονται,
μέσα στη σιωπή.
Στόματα κλειστά
κόρες διεσταλμένες
ξεχασμένα -ψυχή, καρδιά- ζωντανεύουν
μέσα στη σιωπή.
Πώς να γραφτούν αυτά τα βλέμματα
πώς να τα φυλακίσει το χαρτί
όταν χάρη στην έλλειψη του λόγου γεννιούνται.
ούτε λέξη
ούτε γράμμα
Τρεις τελείες άπειρα νοήματα
σκέψεις, συναισθήματα
σκέψεις, συναισθήματα, πυρά
που ανταλλάσσονται,
μέσα στη σιωπή.
Στόματα κλειστά
κόρες διεσταλμένες
ξεχασμένα -ψυχή, καρδιά- ζωντανεύουν
μέσα στη σιωπή.
Πώς να γραφτούν αυτά τα βλέμματα
πώς να τα φυλακίσει το χαρτί
όταν χάρη στην έλλειψη του λόγου γεννιούνται.
ούτε λέξη
ούτε γράμμα
Τρεις τελείες άπειρα νοήματα
σκέψεις, συναισθήματα
. . .
Βλέμματα σιωπής
Σάββατο, 18 Αυγούστου 2012
Κεραυνοί
Πριν
καν αρχίσει να βρέχει μύρισε η ατμόσφαιρα από το χώμα και την υγρασία.
Πόσο μ' αρέσει αυτή ακριβώς η στιγμή, τα βουνά ολόγυρά μου σκεπασμένα με
σκούρα γκριζομπλέ σύννεφα, να βρυχώνται και κάπου κάπου να πέφτουν
καρφιά ασημένια οι κεραυνοί πάνω τους.
Στάλα ακόμη, μόνο κεραυνοί....
Κυριακή, 5 Αυγούστου 2012
Επικίνδυνη ομορφιά
η ομορφιά γεννάται για να αποτυπώνεται,
είτε στο χαρτί, είτε στον καμβά, είτε στην πέτρα ή το
μάρμαρο...
δόξα και τιμή στον καλλιτέχνη που εντέλει τα καταφέρνει
και η αποτύπωση είναι πιστό αντίγραφο
δόξα και τιμή στον καλλιτέχνη που εντέλει τα καταφέρνει
και κυριαρχεί των αισθήσεων,
τις χρησιμοποιεί αντί να τον χρησιμοποιούν.
όταν όμως η ομορφιά αγγίζει την τελειότητα; τότε τι;
ποιο έργο θα μπορούσε να την κυοφορήσει;
να την αντέξει μέσα του;
να τη γεννήσει στα μάτια των θνητών;
τότε ποιος θα τολμούσε να την αποτυπώσει;
χωρίς να χάσει το μυαλό του;
χωρίς να χάσει τον εαυτό του;
Παρασκευή, 27 Ιουλίου 2012
βραδινή βουτιά
Το αεράκι που δεν σταμάτησε διόλου όλη μέρα, ακόμη τη χάιδευε κι εκείνη ανατρίχιαζε κάθε τόσο, ταραζόταν, άφριζε και ξεσπούσε την ηδονή της στα βράχια. Εκείνα την καλωσόριζαν για δευτερόλεπτα, αντάλλασσαν φιλί και αγκαλιά στα κλεφτά και ύστερα την έδιωχναν.
Πόσο τα ζήλευα τα βράχια!
Πόσο ήθελα να φιλήσω κι εγώ τη θάλασσα και να χωθώ στην αγκαλιά της! Έβγαλα τα πέδιλά μου και άρχισα να ακροβατώ στους βράχους μέχρι να τη φτάσω. Ένιωθα τα πέλματά μου να πονούν κάτω απ' την τραχιά επιφάνεια αλλά λίγο με απασχολούσε. Ο παφλασμός γινόταν όλο και πιο δυνατός και η καρδιά μου χοροπηδούσε στο στήθος μου.
Φτάνοντας βούτηξα ανυπόμονα τα πόδια μου στο κρύο νερό και η θερμοκρασία του δρόσισε όλο μου το σώμα. Κι έτσι έμεινα. Να το κοιτάω να έρχεται, να φεύγει, να φιλάει τα γυμνά μου πόδια, να σκαρφαλώνει πιο ψηλά, να βρέχει το φόρεμά μου, οι πετρούλες που το συντρόφευαν να φωλιάζουν στα δάχτυλά μου.
"Πάω στοίχημα ότι δεν τολμάς να μπεις ολόκληρη!" είπε μια φίλη μου.
Δεν την κοίταξα, μόνο αναστέναξα και χαμογέλασα πριν απλώσω τα χέρια μου ψηλά και βγάλω το μισοβρεγμένο φουστάνι.
Κι έτσι με τα εσώρουχα έπεσα στην αγκαλιά της θάλασσας. Για το κρύο αδιαφόρησα. Μια αναπνοή έφτανε και γω είχα κάνει επιτέλους για μια φορά αυτό που πραγματικά ήθελα.
υγ. Η φωτογραφία τραβηγμένη από το σημείο της βουτιάς...
Τρίτη, 17 Ιουλίου 2012
~Διακοπες~
Αυτή η λέξη
τριγυρνούσε όλη μέρα στο μυαλό της και ακόμη δεν μπορούσε να τη
συνειδητοποιήσει. Άλλοτε έχει ένα θαυμαστικό στο πλάι και την
ακολουθούσε το πλατύ της χαμόγελο και άλλοτε ένα τεράστιο
ερωτηματικό...
Το πριν άδειο κρεβάτι δίπλα στο δικό της έχει
καταληφθεί. Μια βαλίτσα που μέσα υπάρχουν μόνο 2-3 φορέματα, όχι πως
φοράει και πολλά, και έξω από αυτή διάφορα μπλουζάκια, βερμούδες,
παπούτσια, εσώρουχα, πετσέτες, σεντόνια, τσάντες...
Εφτά μέρες θα έφευγε και εκεί που έλεγε θα τα πάρει όλα μετρημένα τώρα δεν ήξερε τι να πάρει και τι να αφήσει.
"Άραγε θα χωρέσουν όλα μέσα;" σκεφτόταν για να μην χρειαστεί να τα ξεδιαλέξει.
Κανόνιζε
αυτό το ταξιδάκι με τις φίλες της 1 μήνα τώρα κι όμως τόσες μέρες δεν
είχε κάνει ούτε μία λίστα που να αναγράφει τα απαραίτητα, γι αυτό μάλλον
και της φαινόταν παράξενο που το επόμενο κιόλας πρωί έφευγε.
Και πόσο ήθελε να φύγει!! Να αφήσει έστω και για λίγο την
μουντή, καυτή Αθήνα και να πάει κάπου να χαλαρώσει, να κάνει τα μπάνια
της, να βάψει ο ήλιος το κορμί της που ήταν άσπρο σαν το γάλα...
Αλλά τώρα που κόντευε η ώρα δεν ήθελε να κάνει τίποτα.
Φταίει
που εκείνη αποζητούσε την ηρεμία μετά από μία ατέλειωτη και κουραστική
χρονιά και αυτό που θα έπαιρνε τώρα ήταν μια εβδομάδα γεμάτη τρέλα και
βαβούρα!
Όσο κι αν αγαπούσε τις φίλες της, 6 κορίτσια μαζεμένα
ήξερε -και ο καθένας ξέρει ή φαντάζεται- πως μόνο ηρεμία δεν θα
πρόσφεραν στο μυαλό της, στη σκέψη της και ακόμη κι αν εκείνη δεν το
ήθελε θα συμμετείχε στην τρέλα αυτή για να μην ακούει κριτικές και
σχόλια...
Η βαλίτσα πλάι της είχε ανοίξει για τα καλά το στόμα της αλλά
με την κούραση που την είχαν καταβάλει τώρα, δεν σκόπευε να την
"ταΐσει". Η ώρα κόντευε 4μιση, σε 3μιση ώρες έπρεπε να σηκωθεί. Μήπως
έπρεπε να κοιμηθεί κιόλας πρώτα;
αχ! δεν τα υπολόγισε σωστά!
Το μαθηματικό της πριν μυαλό τώρα είχε κουρκουτιάσει, όπως θα έλεγε και η
γιαγιά της η συχωρεμένη. Αποφάσισε λοιπόν γι αυτές τις 3μιση ώρες να
κλείσει τα μάτια της,
η βαλίτσα θα γέμιζε και κείνη
αργότερα, θα τα χωρούσε σίγουρα όλα, θα τα στρίμωχνε για τα καλά και θα
χωρούσαν, αυτό σκεφτόταν και έκλεινε με τα χέρια της τη βαλίτσα νοητά
στον αέρα, ακόμη κι εκεί τάχα με δυσκολία.
Έτοιμη... ψιθύρισε καθώς την έπαιρνε ο ύπνος...
αφήνοντας έξω απ τη βαλίτσα κάτι πολύ σημαντικό,
τη διάθεσή της....
Παρασκευή, 13 Ιουλίου 2012
Γαλάζιος πρίγκηπας
Μου λείπει...
Εκείνος που δεν είδα
κι όμως γνώρισα τόσο καλά
Μέσα απ' τις λέξεις του,
τις λέξεις μου
Μέσα από αγάπη και σκέψεις
που και οι δυο ξέραμε καλά να εκφράσουμε
για κάθε τι που αξίζει,
αλλά και για τα ασήμαντα της ζωής
Μου λείπει ο γαλάζιος μου πρίγκηπας...
Μου λείπει εκείνος που δεν είδα
κι όμως γνώρισα τόσο καλά
Υγ. Κι αφού έγραψα μήνες τώρα τούτες τις λέξεις...
έχω απόψε την αίσθηση ότι γύρισε...
σε κείνον λοιπόν με μεγάλη χαρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου