ΣΕ ΘΕΛΩ & αλλα!!!!!ευχες σε ολους !!!!!!

Παρασκευή, 14 Δεκεμβρίου 2012

ΣΕ ΘΕΛΩ

Όχι απέναντι. Δίπλα μου σε θέλω. Ν' αγγίζονται οι ώμοι μας. Κι οι μικρές φτερούγες  που ξετυλίγονται, όταν δεν μας βλέπει κανείς. Πλάι μου να είσαι. Εκεί που έχουμε ράψει  μισοσκισμένες  τις παλιές μας υποθέσεις. Και τα τεκμήρια  για όσες μικρές σιωπές  γίνηκαν ποιήματα. Όχι απέναντι. Δίπλα μου σε θέλω. Σε θέλω.

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012

LA VIE EN ROSE

Μια φορά κι ένα καιρό,λοιπόν...Γιατί έτσι,σαν παραμύθι μοιάζει...Υπήρχε ένα κορίτσι που της άρεσε να γράφει:σκέψεις,συναισθήματα,όνειρα,φόβοι όλα γίνονταν λέξεις γραμμένες σε χαρτί...Έτσι κι εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη,πριν από 25 χρόνια,έγραψε αυτό το ποίημα για το πρώτο σοβαρό της συναίσθημα...Μα οι λέξεις μπερδεύτηκαν κι ένα προαίσθημα γεννήθηκε,χωρίς εκείνη να μαντεύει τίποτα...

Κι όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα συνθήματα στους έρημους
Τοίχους των συνοικιών
Με κείνο τ΄ "αγαπάκι"
που γράψαν με κόκκινο
Χρώμα χυμένο σαν το αίμα
Στην πληγή σου
Πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο
Όταν θα κρυώνεις
Να διαβάζεις συλλαβιστά
Τα μικρά μου συνθήματα
Στις έρημες
Σελίδες του βιβλίου μας
Με κείνο το
«για πάντα» που κανείς
δεν πίστεψε...
3/11/87

Ένα μήνα μετά,Παρασκευή ήταν, πήρε τα βιβλία των γαλλικών,κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη.Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα,δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές,όπως της άρεσε να κάνει,ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους.Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική:στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄άκουγαν τα τραγούδια της...Non, je ne regrette rien, la vie en rose και η μαγεία από ένα Παρίσι σε φτηνές, ασπρόμαυρες φωτοτυπίες... Πριν μπει στην αίθουσα,άνοιξε το τετράδιο κι έγραψε:
Άφησε να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου
Να σε κλέψω μια νύχτα ασυλλόγιστα
Απ΄τη θλίψη σου
Κι αύριο πες πως τίποτα
Δε γνώρισες
Πως όλη τη νύχτα ήμουν μονάχη
Κι εσύ μια φωνή
Σ΄ένα τηλέφωνο
Μη μιλήσεις για ταξίδια
Και φτερά
Πες πως ήταν όνειρο και πάει
Άφησέ με να σε ταξιδέψω δειλά
Πάνω απ΄ τις έγνοιες του κόσμου...
11/12/87, ώρα 15.25΄
Σε μερικές ώρες κατηφόριζε για την Ιερά οδό.Τα έκπληκτα μάτια την κοίταζαν λάμποντας από χαρά κι έρωτα...Κάθισαν σε ένα συνοικιακό καφέ,μίλησαν για τόσα,μίλησαν και για την Piaf,το ασπρόμαυρο Παρίσι,χαρίστηκε μια κάρτα με λίγους στίχους...Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήρθε η ώρα ν΄αποχωριστούν. "Μα αφού σου αρέσουν οι εκπλήξεις,πώς γινόταν να μην έρθω".Η παρέα είχε φτάσει ήδη στο απέναντι πεζοδρόμιο.Εκείνη δεν...
Αργότερα,όταν συνήλθε,μέσα στο χειρουργείο του νοσοκομείου που εφημέρευε,δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε καν το φρενάρισμα,λίγο πριν το αυτοκίνητο την παρασύρει και την εγκαταλείψει.Ούτε το αίμα πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο.Ούτε τις ασπρόμαυρες σημειώσεις που σκόρπισαν στο δρόμο... 

Θα θυμάμαι
Πάντα
Το πρώτο ξύπνημα
Πάνω
Στο χειρουργικό κρεβάτι
Το πρώτο όνομα
Που ψέλλισα
Τις δυο λέξεις
Που συλλάβισα
κρατώντας
Το χέρι σου
Και κοιτώντας σε
με μάτια που γιόμιζαν
Από σένα
* * * * *
Η μυρουδιά του αντισηπτικού
Το ματωμένο προσκεφάλι
Τα μέλη που δεν κινούνταν
Ύστερα ξημέρωσε
Ο πυρετός ανέβαινε
Τα χείλη διψούσαν
Κι εσύ ήσουν
Δίπλα μου
* * * * *
Κι αν
θα ΄φευγα κείνο
Το βράδυ
Θ΄άφηνα αναμμένο
Έν΄άστρο στον
Ουρανό να φέγγει
Πάνω από κείνες
Τις διόδους
Το πέρασμά σου
* * * * *
Όλη τη νύχτα
Άκουγα τη φωνή σου
Μέσα στο παραμιλητό
Ξεχώριζα το γέλιο σου
Κι ήταν Σα να μου
Στέγνωνε άξαφνα η πληγή
Να μετανάστευε ο πόνος
Όλη τη νύχτα
Αντηχούσαν τα λόγια
Της αγάπης
Και καμιά εγκατάλειψη
Πάνω στο ματωμένο
Δρόμο
Με το παράδοξο όνομα
Δε θυμόμουν
Μόνο τα μάτια σου
Έβλεπα
14/12/87
Από τότε πιστεύει στα θαύματα,τα μικρά και μεγάλα της ζωής...Αγάπησε ακόμα πιο πολύ το Παρίσι και την Piaf κι έγραψε πολλά ποιήματα...Τι σημασία είχε αν εκείνος ο έρωτας έσβησε μετά από ένα χρόνο ακριβώς.Ήρθαν άλλα ονόματα,καινούριες εκπλήξεις να εμπνέουν...Κι αν αυτό το κορίτσι είχε γενέθλια μέσα στο κατακαλόκαιρο,γιορτάζει και τη δεύτερη γέννησή της,κάθε βράδυ της 11ης Δεκέμβρη,λίγο πριν ξημερώσει του Αγίου Σπυρίδωνα...

Πέμπτη, 6 Δεκεμβρίου 2012

MOMENT

αφήνεις ένα λουλούδι

στο παγωμένο χέρι

φεύγεις

   πώς μπορεί  να 'ναι αλλιώς

αυτό το χέρι ήταν χαρτί

κι αυτό το λουλούδι μελάνι

ΕΣ(Ω) ΕΤΟΙΜΗ

Κι είπα,  ν' αναθεωρήσω

εμμονές, ηδονές  κι εξαρτήσεις.

Κράτησα μόνο  δικαιωματικά

το όνειρο.

Να εμπνέομαι,  στην πιο σκοτεινή

ώρα της νύχτας,

τους θλιμμένους  στίχους μου.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Ξυπνάς δύσκολα τα πρωινά, ντύνεσαι με αγωνία

 για να προλάβεις το λεωφορείο

Γέρνεις στο πίσω κάθισμα και θέλεις να ξετυλίξεις

το κολατσιό σου μα αν το κάνεις δεν θα ΄χεις

τίποτα να φας στο διάλειμμα και το ξέρεις

Στέκεσαι στη γραμμή για την προσευχή

βαριά τα σύννεφα παίζουν στον ουρανό,

φτιάχνουνε σχήματα -χαμογελάς

Οι ώρες τρέχουν, γράφεις αργά αργά τις μικρές λέξεις

το ίδιο αργά τις συλλαβίζεις

Μετράς, προσθέτεις δάχτυλα, αφαιρείς μολύβια

Θέλεις να κάνεις φυσική, το μάθημα δεν το καταλαβαίνεις

το βιβλίο χωρίς νόημα για σένα, θέλεις να κάνεις φυσική

θα είσαι σαν τα άλλα παιδιά στο σπίτι αν κάνεις φυσική

Θα μου βρεις και μένα ένα βιβλίο; με ρωτάς με αγωνία

Ένα βιβλίο φυσικής να καμαρώνεις που δε

θα διαφέρεις στα μάτια τους

ένα βιβλίο φυσικής και να κάνουμε πειράματα, λες

σαν τ’ άλλα τα παιδιά στο σπίτι

Χτυπάει το κουδούνι, δύσκολοι οι ορισμοί της

μα θέλω ένα βιβλίο φυσικής, δασκάλα

να μη με κοροϊδεύουνε, να μη διαφέρω

Γραφή: Ελένη Μαυρογονάτου