Ανοίκειοι φόβοι
Εξόριστος στα βάθη μου,
ζω μέσα στα πάθη μου
χωρίς εξορκιστή
Πάνω στη σάρκα την καυτή
των ανοίκειων φόβων μου
ποθώ το στόμα που με γέννησε
Πέφτω, σηκώνομαι,
με δέκα ανέμους ταξιδεύω
Κι αν την αγάπη σκόρπισα,
μου φτάνει που την έζησα.
ανάγερτος
μούδωσες τη ζωή μου...
Όλα του κόσμου ανταλλαγή
Κι αν την ψυχή μου σούδωσα
μούδωσες τη ζωή μου…
ανάγερτος
Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012
Η εξομολόγηση
“Ήμουν εκεί.
Ήμουν εκεί και δεν ήθελα να
αφήσω όσους ήταν εξαρτημένοι από εμένα. Γιατί αισθανόμουν πως ήταν χρέος μου να
τους προστατεύσω. Ήμουν εκεί και δεν άντεχα τις τύψεις και τις ενοχές της
φυγής.
Ξέρω, μπορεί να ηχεί μικρό και
ταπεινό αυτό το “η ψυχή μου εδώ, ενώ το σώμα μου είναι αλλού”. Μπορεί και να με ήθελες ήρωα,
παθιασμένο κυνηγό της επιθυμίας μου, αλλά εγώ ήμουν απλώς ένας κοινός άνθρωπος
που κουβαλούσε στους ώμους του το βάρος της καθημερινότητας, το βάρος της
ευθύνης .
Ακούγεται ταπεινό; και ποιος
είπε πως δεν είμαι;
Και όσο ένοιωθα την ψυχή κοντά
σου, τόσο το κορμί πονούσε. Αλλά ήταν γλυκός ο πόνος. Ξέρεις, ο άνθρωπος ζει
και με το πνεύμα του. Και κάτι που ίσως δεν ξέρεις. Όταν συναντήσεις το άλλο
σου μισό ακόμη και μακριά του μπορείς να αισθάνεσαι χαρά. Γιατί οι ψυχές δεν
γνωρίζουν αποστάσεις και χρόνο. Ζουν στο άπειρο, ευτυχισμένες και πλήρεις... Το
σώμα είναι που πονά από την έλλειψη του άλλου.
Μιλούσαμε με τα μάτια, με τα
χέρια, με τα σώματά μας...Κι έπειτα, πάλι αλλού το σώμα κι αλλού η ψυχή, αλλά
ήμουν ευτυχισμένος.
Έπειτα, μια και είναι η ώρα της
εξομολόγησης, θα σου το πω κι αυτό. Εκείνη, χάθηκε ξαφνικά. Να περιγράψω τον
πόνο; Περιγράφεται ο πόνος της ψυχής; Έφυγε λοιπόν και πήρε μαζί της και τη
δική μου την ψυχή. Ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσει αυτό το κορμί να υπάρχει.
Ακούς; Η ψυχή μου πάντα ήταν χωριστά του...Έμαθα να ζω χωρίς αυτήν. Γι αυτό
όταν σου λέω “Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί, αλλά που ταξιδεύει η
ψυχή", να μη με ρωτάς παρακάτω...”
“ Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας-Απόσπασμα
“
ανάγερτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου