Πρελούδιο για ένα προσωπείο # Γαστόν Μπακέρο (Gastón Baquero)
Πάχνη κοσμεί ενός ναυαγίου τ’ απομεινάρια
Όπου μόνο ο θάνατος αδύναμα αναπνέει
Τ’ άστρα δεν τινάζουν πια τις απαλές τους χαίτες
Στο αθέατο πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Άχρωμη μια θύμηση πρωθύστερη θανάτου
Φυλακισμένο στα φτερά της το σχήμα που το σώμα
μου
Θα έχει σαν έρθει ο καιρός να μείνει ο θάνατος
Θαμμένος στο πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Δε θέλω να πεθάνω σήμερα μα και ποτέ,
Να γίνω μόνο θέλω ο καρπός ενός άλλου αστεριού˙
Να γνωρίσω πως ονειρεύονται του Κρόνου οι γιοι
Και πως φαντάζει η γη σκεπασμένη από πάχνη.
Κάτι ορατό και βέβαιο μου παρασέρνει την ψυχή
Μέχρι έναν πελώριο εξώστη όπου το τίποτα
αντικρίζω˙
Μένω ακίνητος εκεί, ακούω πως πεθαίνω˙
Και προαισθάνομαι το πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Το δέντρο που η σκιά μου υψώνει κάθε μέρα
Διψώντας για τους ουρανούς κατατρώει τα ριζά του˙
Στους λευκούς θόλους του μακρινού ναυαγίου
ακουμπά
Κι ανθίζει στο πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Με τον ήλιο που θρηνεί για το θάνατο όταν
Μια μέρα τον κυλήσει σκοτεινό στα έγκατα της γης,
Φωτίζω ξαφνικά τη μελλοντική μου ενδημία
Εκεί που το φεγγοβόλο πρόσωπο κοσμεί η πάχνη.
Τούτη τη στιγμή δεν είμαι παρά ένα σώμα
καλεσμένο
Στο χορό που οι μορφές με το θάνατο σφαλίζουν.
Όπου κι αν καταχωνιάσω ή αρνηθώ το χρόνο
Λαμπερό προβάλλει το πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Τώρα σαν μέτοικο με βλέπω που καταφθάνει
Σε παράξενη εποχή λίγες μέρες να περάσει.
Η πατρίδα μου νηφάλια γυμνωμένη στη νεφέλη˙
Αντανάκλασή της το πρόσωπο που κοσμεί η πάχνη.
Τι μέλλει που ο θάνατος είναι αέναο χιόνι
Και τη μορφή φυλακίζει και ζητά μέσα στο χρόνο.
Μια σιγαλή κοιλάδα στην ανάμνησή μου ανθίζει
Και νοιώθω το πρόσωπό μου να κοσμεί η πάχνη.
(Γαστόν Μπακέρο, Λέξεις γραμμένες στην άμμο από
έναν αθώο, Μετάφραση: Ελένη Χαρατσή, Εκδόσεις «Μικρή Άρκτος», 2001.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου