Στο Φως Των Αστεριών
Βρίσκομαι στο κενό... αιωρούμαι, θέλω να φωνάξω πόσο μου λείπεις, αυτό
γίνεται πόνος... είναι στιγμές που τα χέρια μου παγώνουν προσπαθώντας ν'
αγγίξουν την εικόνα σου, τ μάτια βουρκώνουν, που οι μέρες έχουν χάσει
λίγο απο το χρώμα σου.ας έφτανα ως εκεί που ακόμα ζουν οι στιγμές μας... Σε βλέπω στον ύπνο μου, ξέρεις... ήμασταν κάπου μακριά, άγνωστο που, σε μια κατάσταση να θέλουμε να φύγουμε απο εκεί... κάτι μας ενοχλούσε, ξύπνησα απότομα... μια ηλιαχτίδα έφταιγε. Έχω ανάψει κεράκια, η μπαλκονόπορτα ανοιχτή και οι σκέψεις μου ταξιδεύουν εκεί. αραγε σκεφτόμαστε τα ίδια? Τα κεράκια τρεμοπαίζουν μα εγώ συνεχίζω να εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου εκεί. Μην πιστεύεις εκείνους που λένε πως ο έρωτας δεν ζει, αυτοί να μην σε αφορούν, οι αγάπες δεν χάνονται. Ούτε τ' αστέρια χάνονται ποτέ,για αυτό μην χάσεις ούτε μια βραδιά ξαστεριάς. Ένα απο αυτά τ' αστέρια είμαι εγώ και ένα ακόμη είσαι εσύ, εκεί θα βρισκόμαστε πάντα και θα τα λέμε. Τ' αστέρια, ο συνδετικός μας κρίκος... Για πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου