[ΛΕΥΚΟ ΤΙΤΑΝΙΟΥ] της Ειρήνης Ιωαννίδου
Μόλις γύρισα το κλειδί μια στροφή
δεύτερη, η πόρτα αδυνατεί να ανταποκριθεί
στο κάλεσμα,
μάλλον έκανα λάθος, δεν κατοικώ πια εδώ,
όμως που;που; εγώ αυτά τα κλειδιά έχω,
αυτό είναι το όνομα στο θυροτηλέφωνο,
αυτή είμαι εγώ, με αυτό το επίθετο,
γυρίζω ξανά το κλειδί,
μια φωνή μου απαντά, από μέσα
δεν υπάρχει κάτι για σένα εδώ πια….
κατεβαίνω στην είσοδο μα αυτή είμαι εγώ;
θα ανέβω και θα το δηλώσω,
και ποια είναι αυτή με την δική μου φωνή;
θα το φωνάξω,εγώ κατοικώ εδώ, προσπαθώ,
τα φωνήεντα μου είναι άγνωστα,
μόνο με τα σύμφωνα βγάζω άναρθρες κραυγές,
τι κρίμα δεν μπορείς ούτε να μιλήσεις πια…
μπορώ όμως να το γράψω,
που πήγαν τα χέρια μου, λείπουν
τώρα που εγώ τα έχω ανάγκη,
δεν θέλω αυτά τα φτερά,
δεν μου έμαθε κανείς να πετώ,
και ακόμη έχω χώμα κάτω από τα πόδια μου…….
Γαλάζιο τροπικό και στα ενδιάμεσα λευκόκαι από πάνω ένα καφέ σκούρο, ούτε καν νωπό,
στεγνό, άνυδρο, αφιλόξενο…
και στο ενδιάμεσο πάλι λευκό, σαν σεντόνι
να αγκαλιάσει τις κλειδώσεις, τον θώρακα
τους ώμους, τα πέλματα,
αφόρητη ζέστη κυλάει ρυάκι
το καφέ λίγο υγρό τώρα…και πάλι λευκό τιτανίου, μια οριζόντια γραμμή χρυσάνθεμα,
και γαλάζιο τροπικό,
ανάμεσα σε τι;
οριζόντια όχι πια κάθετη
καλύτερα όμως, έχει τόση ζέστη
και τόσο θόρυβο… ας φύγουν,
οι αστράγαλοι μου με πεθαίνουν,
έχει λίγη ψύχρα τώρα
ο θόρυβος σαν να κόπασε…
κι αυτά τα χρυσάνθεμα μυρίζουν,
τόσο άσπρο,
δεν θα μ’αφήσουν να κοιμηθώ…
και λίγο καφέ ακόμα στην άκρη του πιάτου,
θα το σκουπίσω μετά όταν θα είμαι μόνη….
artworks : Giuseppe Ciracì
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου