Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Στους οίκους ανοχής οι «λύκαινες»

Στους οίκους ανοχής οι «λύκαινες»
Θηλάζουν τα μωράκια τους
Τα οποία μεγαλώνοντας γίνονται vegeterian
Και κάνουν γιόγκα
Στους οίκους ενοχής οι μαμάδες ταϊζουν
Φύκια ακρίδες και μέλι τα λυκάκια τους
Τα οποία μεγαλώνοντας και πεινώντας
Σακατεύουν τη χαρά
Τρώγοντας τις σάρκες των ανθρώπων
«your skin makes me cry»
Διψώντας πίνουν βουλιμικά το αίμα τους


Εγώ-«a creep a weirdo»
κάθε πρωί μπαίνω σ’ένα ζέπελιν με λέπια
Κι εμβολίζω τόσο απεγνωσμένα τον ήλιο
Που με πιάνει βυθός στη σφοδρή Πόλη
Και γέλια!



Eκεί το ίδιο θα σου θυμώνω
snakes and ladders flip the lid
Out pops the cracker
Smacks you in the head
Knifes you in the neck
Kicks you in the teeth
Δεν θα σου μιλάω
Δεν θα σου εξηγώ
Με το ζόρι θα σε φιλάω


Για να σου δείξω εγώ
Πως πέρα από την ανοχή
Την αντοχή
Την ενοχή
Την κατοχή
Τη συνοχή
Συμπεριλαμβανομένων των
Βιβλικών μετοχών
Υπάρχουν μόνο οι λύκοι εποχής-
Διάδοχη αποκατάσταση
Του προηγούμενου κεφαλαίου:
Don’t bang the drum



Αχ,λυκάκι μου ποιο λίκνο
τάχα μας έχει λικνίσει....



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου