...Αφιερωμένο...

 

 

 

 

 

...Αφιερωμένο...

...Ούτε μία φορά δε με αναζήτησες, μάλλον συνήθισες στην απουσία μου, ίσως συνήθισα κι εγώ! Γίναν όσα μας χωρίζουν ένας απέραντος ωκεανός ανάμεσα μας... Ίσως είναι καλύτερα έτσι, μία πικρία μου έμεινε και εκατοντάδες στιγμές, ως ανάμνηση των περασμένων...
  Υπήρχαν φορές που θύμωνα, έτσι θυμόμουν τα άσχημα και ένιωθα καλύτερα. Άλλες φορές πάλι ενοχές βασάνιζαν τις σκέψεις μου! Ναι έχω κάνει λάθη το παραδέχομαι, λάθη όμως έκανες κι εσύ! Σε αγάπησα, σε πίστεψα, σε πόνεσα! Όλα αυτά στο μεγαλείο τους!
  Έχω να σε δω σχεδόν 4 μήνες, είναι κάπως περίεργο, άλλους τόσους έχω να ακούσω τη φωνή σου. Μια φωνή που άκουγα κάθε μέρα για 4 χρόνια και βάλε. Ναι η απόφαση ήταν δική μου αλλά δε σημαίνει ότι δε πονάει! Δε τολμώ να σε ρωτήσω τι κάνεις, τι νόημα έχει άλλωστε. Μέσα στους τελευταίους μήνες διαμορφώθηκα ξανά, δε μου μένει κακία ή εγωισμός. Μόνο μια γλυκιά αναπόληση στιγμές-στιγμές βασανίζει το μυαλό μου. Είσαι λίγα χιλιόμετρα μακριά και σε νιώθω μίλια έξω από τη ζωή μου. Ξαφνικά, όπως γίνονται όλα τα μεγάλα, ΞΑΦΝΙΚΑ!
  Πέρασα μαζί σου 4 πολύ ωραία χρόνια, δεν έχω κακίες ούτε παράπονα, για μένα θα είσαι πάντα ψηλά. Ότι ζήσαμε δε ξεχνιέται, έχει ήδη αφήσει το σημάδι του άλλωστε. Ήσουν κοντά μου σε δύσκολες στιγμές, σου κρατούσα το χέρι στους φόβους σου, όμως παρόλα αυτά κάπου χάλασε, κάτι μας κούρασε. Ίσως το ότι ήμασταν από μικροί μαζί, ίσως ότι αλλάξαμε στη πορεία, ίσως πολλά...
  Δε ξέρω γιατί τώρα ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά που το πιθανότερο είναι πως δε θα τα δεις ποτέ. Και είναι ακόμη περισσότερα που δε χωράνε στις λέξεις ούτε καν στις σκέψεις μου. Δεν έχω εξάλλου κανέναν άλλον να τα πω και θέλω να τα ξορκίσω από πάνω μου.
  Εύχομαι να είσαι καλά, να μη με σκέφτεσαι αρνητικά, να σου έχει μείνει μέσα σου κάτι γλυκό έστω και ανολοκλήρωτο. Η αγάπη μας έκλεισε το κύκλο της, το επέλεξα εγώ, το επέλεξες εσύ, το επιλέξαμε κι οι δυο. 
  Στο τέλος γύρισες και μου είπες πως μόνο μαζί μου είχες φανταστεί τη ζωή σου, με εμένα ατένιζες το μέλλον. Αγκάθι στη ψυχή μου αυτά σου τα λόγια, και μετά απλώς χάθηκες  δεν έκανες τίποτα για να γυρίσω κι εγώ έτσι έφευγα όλο και πιο μακριά. Σου είχα ζητήσει χρόνο, μου έδωσες, ίσως τελικά δεν ήταν ο χρόνος αυτό που χρειαζόμουν αλλά η παρουσία σου κοντά μου. Κι έτσι όπως σου είπα να φύγεις εσύ απλά το έκανες, λες και 4 χρόνια είχες περάσει να πεις απλά ένα γεια  Απόρησα ότι ίσως δε με αγάπησες ποτέ, αλλά τελικά νομίζω ξέρω την απάντηση: απλά έβαλες την αξιοπρέπεια σου πάνω από όλα, προτίμησες τη πορεία εκ του ασφαλούς, άλλωστε ποτέ δε σου άρεσαν τα σκηνικά δράσης, κι ας εμένα οι ταινίες αντικατόπτριζαν τη πραγματικότητα μου, ηθοποιός ήσουν άλλωστε να ακολουθήσεις τα κέφια μου; Ηθοποιός όχι, όμως πόσο θα ήθελα να ήσουν ο πρωταγωνιστής της ζωής μου.
  Προτίμησες κι εσύ, όπως κι εγώ τον εύκολο δρόμο, ΧΩΡΙΣΜΟΣ γράφτηκε με μεγάλα μαύρα γράμματα. Και ότι συνέβη απλά έληξε εκεί.
  Δεν υπήρχαν λόγια να σε αντικρίσω από κοντά να σου πω, δεν είχα μιλιά, για καιρό την είχα χάσει. Είπαμε ότι είπαμε και τέλειωσε έτσι, χωρίς ιδιαίτερους μελοδραματισμούς  χωρίς εντάσεις. Απλά έληξε όπως απροσδόκητα γνωριστήκαμε, έτσι και χωρίσαμε και όπως συμφώνησες κι εσύ στο τέλος: <<ΚΙ ΕΜΕΙΝΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΣΟ...>>!!!

(...Για σένα που ξέρω πως ποτέ δε θα το διαβάσεις όσο κι αν καταβάθος μπορεί να ήθελα...

Για σένα που ποτέ δε σου εξήγησα γιατί πολύ απλά δεν  είχα τι να σου  εξηγήσω...

Για σένα  μεγάλε μου έρωτα, έχε γεια και να είσαι καλά)!

Αναρτήθηκε από katerina nina στις 5:51 μ.μ.