Μα δε το ξέρεις πως κι όταν η αγάπη γίνετε κραυγή τρομάζει;...

Μα δε το ξέρεις πως κι όταν η αγάπη γίνετε κραυγή τρομάζει;...

... Όταν αρχίζει ο κατήφορος λένε, δε σταματάει παρά μόνο όταν είσαι στο χείλος του γκρεμού και ετοιμάζεσαι να πέσεις! 

Δεν ενδιαφέρει κανένα το πως έφτασες εκεί, του κεφαλιού σου πιστεύουν...

 Αν πέσεις πάλι εσύ θα φταις αφού το επέλεξες, μα τι να κάνεις που δεν υπάρχει γυρισμός... 

Αν πάλι κάποιος άλλος σου δώσει τη τελειωτική σπρωξιά και πάλι εσύ φταις, εσύ τον είχες μαζί σου, κανένας δε νοιάζεται για τις συνθήκες πτώσης...
Φτάνει που έπεσες από την επιλογή σου! 

Κρίμα... 

Πέφτοντας κραύγασες... <<Αγάπη>>, μα κανείς δε σ' άκουσε, ούτε καν το παρεάκι σου... 

Μα δε το ξέρεις πως κι όταν η αγάπη γίνετε κραυγή τρομάζει;...

Ακόμη κι αυτοί που σ' αγαπούν θα το πουν: <<... Αυτός και το κεφάλι του φταίει>>, θα κλάψουν μα θα σε ξεχάσουν... 

Δε το ξέρεις; 

Αφού έτσι γίνετε πάντα! 

Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι στη ζωή, περαστικοί, ο καθένας για ένα σκοπό, είτε μεγάλο, είτε μικρό, δεν έχει σημασία, σκοπός είναι... 

Μα δε παύουμε να' μαστε περαστικοί... 

Αφήνουμε πάντα το αποτύπωμα μας έστω κι αν όλοι κάποτε ξεχνιόμαστε! 

Μα έτσι είναι η ζωή, πάντα περαστική...

Εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που είχα διαβάσει της Αλκυόνης Παπαδάκη (Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα)!!!

Αναρτήθηκε από katerina nina στις 2:06 μ.μ.