ΧρόνοςΑπέναντι από την Δήλο, παράλληλα στον ορίζοντα

Χρόνος

ΤΟ ΠΡΙΝ :

Ήσουν ολάκερα δοσμένη στο  σκοτάδι

Στον Άδη έσκαβες για να βρεις τη ψυχή σου

Κράταγες τα μήλα της ντροπής

Τα παιδικά σου μάτια δεν έτρεχαν γέλια

Δεν έτρεχαν…

Άδεια ήταν… σκοτεινά.

Τον εαυτό σου ξόδευες

Απελπισμένα σπάραζες

Ανέξοδα φιλούσες

Τα φορέματα σου ανέμιζες

Και τα μαλλιά σου…

Ξέπλεκα!

Στον άνεμο πετούμενα!

Θλιβερά επωάσματα!

Νότες ασθενικές!

Και κούφια στόματα!

Μόνο ήξερες το πάθος να δοθείς….

ΤΟ ΜΕΤΑ:

Ήξερες…

Νόμιζες…

Δεν ήξερες…

Πάθος τι σημαίνει!

Πώς να’ ναι έγνοια σου μοναδική

 Η Αγάπη  για τον ΕΝΑ!

Δεν ήξερες αγάπη για εσένα.

(  ΤΟ ΤΩΡΑ: )

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΑΘΕΣ!

Αγάπη τι θα πει…

Το «μου», σού ήταν άγνωστο

Και τώρα λες…

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

Δες!

Ξεκλείδωσε τα χέρια!

Άνοιξε!

Μίλα!

Φίλα!

Πες!

«ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ…»

Κέρδισε αυτό που σου ανήκει…

Να μην υπάρχει «εγώ» , να μην υπάρχει «εσύ»

Μέσα σου να υπάρχω!

Μέσα μου να υπάρχεις!

Μέσα μου, για να υπάρχω!

Μέσα σου, για να υπάρχεις!

Για να κερδίσουμε αυτό που ΜΑΣ ανήκει!

Δημιουργός : MIPS

Απέναντι από την Δήλο, παράλληλα στον ορίζοντα

Ιερή βάρκα αγκυροβολημένη,

 με θέα το Αιγαίο.

Δήλος εσύ,

που γέννησες τον ΆΝΤΡΑ του φωτός,

Τον αγλαό Απόλλωνα.

Λεκάνη ΓΥΝΑΙΚΑΣ εσύ

-Της Λητούς, της κόρης των Τιτάνων-

Που πήγασες

Την έμπνευση

Την άρπα

Την πεθυμιά

Τον Θάνατο

Την αίγλη

Το παράφορο

Το ΦΩΣ

Τον έθρεψες  με νέκταρ κι αμβροσία

Τον λέοντα Απόλλωνα

Τον έπλασες τόσο όμορφο

Που ο Δίας τον έχρισε

«παιδί ΦΩΤΟΣ»

Κάθε πρωί πάνω στο άρμα ΤΟΥ

Γελούσε και φώτιζε ο κόσμος

Κάθε νύχτα γέμιζε με κόκκινο καδμίου

και τάραζε πτυχές του εγκεφάλου

Όνειρα ανασταίνονταν…

Χάδια αίθρια, ανέφελα ανατριχίλας

ΘΕΕ που έκανες δηλά και ορατά τα πάντα

Έρανες με το μύρο σου κι εμέ  Τη Δάφνη

ΕΣΥ Ταρραίε Απόλλωνα δώσε χρησμό

Και πίστη

Εξιλαστήριο καθαρμό

Για τα μελλούμενα

Και έλα!

Σκόρπα τον Ήλιο σου παντού

Φύσα πνοή!

Τον μύθο χάλασε

Και έλα!

Η Δάφνη σου φωνάζει…

 Δημιουργός : MIPS 

Αναρτήθηκε από Ioanna mips στις