1. Πριν μάθω να ξεχνώ.

1. Πριν μάθω να ξεχνώ.

Περιφέρεται στο δωμάτιο ανήσυχη και νευρική. Σκιάζεται στο πρόσωπο της η αγωνία του αγνώστου, στο βλέμμα της ο τρόμος της μοναξιάς και στις δυσκολεμένες απότομες κινήσεις της, το άγχος και ο φόβος ανθρώπου, που βρέθηκε ξαφνικά στη ζωή… Σε μια νέα ζωή τόσο φοβική, τόσο μοναχική, τόσο απροσδιόριστη, τόσο ξένη!
Τι κι αν η προηγούμενη ζωή της ήταν γεμάτη ανθρώπους; Σύντροφο, παιδιά, συγγενείς, φίλους… Σε τούτη τη ζωή είναι απόλυτα μόνη!
Τι κι αν στην προηγούμενη ζωή της είχε μαζέψει πτυχία, διακρίσεις, γνώσεις και εμπειρίες; Σε τούτη τη ζωή δεν γνωρίζει τίποτα. Ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, ούτε να πιάνει το μολύβι στα κουρασμένα χεράκια της!
Τι κι αν στην προηγούμενη ζωή της ήταν καθαρή, περιποιημένη, γεμάτη στολίδια, αρώματα και χρώματα; Σε τούτη την ζωή φορά ανάποδα τα παπούτσια της, αφήνει μπερδεμένα τα μαλλιά της και δεν ξέρει να κουμπώσει τα κουμπιά της!
Τι κι αν στη προηγούμενη ζωή της ταξίδεψε σε τόπους μακρινούς και ξένους; Σε τούτη τη ζωή δεν «χωρά» σ ένα μικρό δωμάτιο! Σαν χαμένη μέσα σ αυτό! Ξένη σ όλα, με όλους στο καθετί!
Τι κι αν στη προηγούμενη ζωή είχε σκέψεις, κρίση, όνειρα, επιθυμίες; Σε τούτη την ζωή έχει μόνο αίσθημα ξενιτείας και μοναξιάς.
Στέκεται στο παράθυρο και κοιτά με βλέμμα άδειο, τα ψηλά δένδρα και τα ανθισμένα λουλούδια. Άραγε τα κοιτά ή κι αυτά είναι ξένα;
Άνοια! Μια βλάβη των εγκεφαλικών κυττάρων χωρίζει την ζωή στα δυο! Στην προηγούμενη ζωή σου και στη νέα άγνωστη ζωή σου! Ξένος μέσα στη ζωή σου!
Η κ. Ιριγένεια ζει ξαφνικά ξένη στη ζωή της και προσπαθεί να προσαρμοστεί σ’ αυτή. Η συναναστροφή μ άλλους ενοίκους του ιδρύματος δεν την βοηθά! Δεν θυμάται πια να μοιράζεται, δεν ξέρει να συζητά, δεν αντιλαμβάνεται ότι κι εμείς. Κι αυτό το βαθύ αίσθημα της ξενιτείας… Μου μοιάζει τόσο γνώριμο! Αν ψάξουμε στις ψυχές μας… όλοι θα βρούμε πληγές ξενιτειάς! Ξένοι Θεού και ανθρώπων! Ξένοι εαυτού και Αλήθειας! Ξένοι αγάπης και προσφοράς!
Τι άλλο μένει εκτός από την αγάπη;;; Ακόμα και τώρα ως ξένη , τι άλλο εκτός από αγάπη να ψάχνει;
Ένα πρωινό την βρίσκω καθισμένη μπροστά από το παλιό έπιπλο με τον ολόσωμο καθρέπτη που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο της. Βλέπει τον εαυτό της και του μιλά! Του μιλά ώρες ολόκληρες! Γελάνε μαζί, κλαίνε, θυμώνουν, τσακώνονται, σιγοτραγουδούν… Του αφήνει το μισό της φαγητό για να φάει και επειδή δεν το παίρνει ποτέ για να μην της το στερήσει, την ταΐζει!
«Είναι η φίλη μου», μου λέει
«Χαιρέτα την κοπέλα», μιλά στο είδωλό της.
«Δεν ακούς;». Επιμένει!
Τι άλλο να έψαχνε; Αγάπη! Παρέα! Και την βρήκε!
Έβλεπε το είδωλό της στον καθρέφτη και νόμιζε πως είναι μια φίλη της που μοιραζόταν τα πάντα μαζί της! Όλη την ημέρα! Δεν κουνούσε από κει. Από κείνην! Το βράδυ έλεγε στο είδωλό της: «Σήκω να πάμε να κοιμηθούμε, βράδιασε». Άπλωνε το χεράκι της στον εαυτό της, στον αντικατοπτρισμό της και πήγαινε να πλαγιάσει.
Η κ. Ιριγένεια έπλασε έναν παράδεισο μέσα στην κόλαση της. Έπλασε αγάπη, συντροφιά, χαρά μέσα στην οδύνη και την μοναξιά της πάθησης της. Εμείς; Εμείς που ακόμα ζούμε με το μυαλό μας; Μήπως και μείς ζούμε απέναντι από το είδωλό μας; Βλέπουμε τίποτε άλλο εκτός από μας; Μήπως και μείς στις σχέσεις μας με τους άλλους, ουσιαστικά αντικατοπτριζόμαστε; Μήπως θέλουμε οι άλλοι να ναι «εμείς»; Τους αφήνουμε να ναι ο εαυτός τους; Μήπως και εμείς όταν προσφέρουμε, όταν ερωτευόμαστε, όταν αγαπάμε…. Προσφέρουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε εμάς;;;