Δικό σου

 

 ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ....

«Όταν επιτέλους λάμψει το φεγγάρι
δεν θα ’χουμε ανάγκη άλλους παραδείσους,
αρχαίες μελωδίες,
άρπες, φλογερά πνευστά.
Απόψε ποθούμε μια ευτυχία λιγότερο πλαστή,
λουλούδια κόκκινα, κίτρινα, αληθινά
που τ’ άρωμά τους
να μπορεί κανείς να το μυρίσει,
και όταν ανατείλει το σκοτάδι.
Έλα. Άσε τις λέξεις
να λικνίζονται νωχελικά
στης φαντασίας το λιβάδι,
τα πέταλα αυτής της νύχτας
το σώμα σου μες στο δικό μου
ένα-ένα άγρια να μαδήσει».

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Να μπορούσες να χαθείς,

έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει…

                                Να το! Κοίτα!

                                        Ποιο; Που;

Αναρτήθηκε από Τάσος Κάρτας