Absence, By Adam Holtzman
ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο-λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας,
κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.
Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
Γιατί, για ό,τι γίνεται κείνο που λείπει
Φέρουμε τώρα εμείς μονάχα την ευθύνη.
Γιάννης Ρίτσος, Σχήμα της απουσίας ΙΧ, 1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου