Βασιλης Παπακωνσταντινου- εχω ανάγκη

Την πιο γλυκιά σου απουσία έχω ανάγκη ν' αγαπάω...

Έχω ανάγκη

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου

Κάθε βράδυ...

Κάθε βράδυ...

Το ίδιο όνειρο...

Κάθε βράδυ εσύ στον ύπνο μου...

Μία να μου χαμογελάς...

Μία να με αγκαλιάζεις...

Μία να μου θυμώνεις...

Μία να φεύγεις...

Και κάθε πρωί να ξυπνάω...

Με τον ίδιο πόνο στην καρδιά...

Με το ίδιο βάρος στο στήθος...

Και με δάκρυα στα μάτια...

Να τρέμω γιατί δεν μπορώ ούτε στην ιδέα ότι δε θα σε ξαναδώ...

Να πονάω τόσο με την ιδέα ότι δε θα σε ξανακούσω...

Και έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που σε είδα τελευταία φορά...

Και έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που σε άκουσα τελευταία φορά...

Και πονάει πολύ...

Προσπαθώ...

Στο ορκίζομαι ότι προσπαθώ να ξεπεράσω όλη αυτή την κατάσταση...

Το παλεύω...

Είναι στιγμές που κάτι καταφέρνω...

Ξεχνιέμαι...

Αλλά τις τελευταίες μέρες σε βλέπω συνέχεια στον ύπνο μου...

Δεν το κάνω επίτηδες...

Αλήθεια σου λέω...

Αλλά κάθε βράδυ είσαι εκεί και με περιμένεις...

Είχα μέρες να κλάψω αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να κρατήσω τα δάκρυά μου...

Πονάω απίστευτα...

Και είναι βράδυ, αργά...

Και θέλω τόσο να μιλήσω σε κάποιον...

Αλλά κανείς δεν είναι διαθέσιμος...

Και σκέφτομαι ότι τέτοιες ώρες μόνο εσένα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο...

Και πιθανότατα να ήσουν εκεί, για μένα...

Εκεί να με ακούσεις...

Αλλά τώρα ούτε εσύ δεν είσαι διαθέσιμος...

Και λυπάμαι γιατί δε διαβάζεις καν αυτά τα λόγια πια...

Δεν ξέρεις πως νιώθω κάτι τέτοιες στιγμές...

Δεν ξέρεις πόσο πονάω...

Και πόσο ΜΟΝΗ νιώθω...

Έχω ανάγκη μια σου λέξη...

Έχω ανάγκη την αγκαλιά σου...

Έχω ανάγκη να βουλιάξω στο πιο βαθύ σου βλέμμα...

Έχω ανάγκη τη φωνή σου...

Έχω ανάγκη...απλά... ΕΣΕΝΑ...

Σε φιλώ...

"...μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι..."

"...σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου..."

SSDD λοιπόν...

Από balloongirl @ Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2012 4:16 πμ