Πεπρωμένο

Ψηλά στον ίσκιο της καρυδιάς
είπε μέσα του ο Λόγος :

"Ευλογημένη
η ροή των όντων".

Η απώλεια 2/12/03

Ανοιξιάτικη παρθενία
μήλα της φωτιάς
βεγγαλικό μου πρόσωπο.

Τα πρώτα δάκρυα
βαθύτερα στο χώμα παγωμένα
τα δάκτυλά σου
νυχτερινός αστερισμός.

Θαλασσινή μου όραση
αγάπη μου
παντοτινά χαμένη.

Τρέμουλο ζωηφόρο
στα μάτια σου
αιμοβόρες ορχιδέες.
Άτακτο ρέμα ανθινό
φορτωμένο χώμα κι έρωτα.

Στο φως του ήλιου
γιορτάζουν όνειρα οι ανεμώνες.
Στο φως της αγάπης
δακρύζουν αιωνιότητα οι πασχαλιές.

Τίναγμα η έλαφος αγαπημένη
σπαραγμός σάρκα ολόδροση
στον οργασμό της χαραυγής.

Παρακάλεσα την ελευθερία
ένα τέλειο θάνατο
τώρα που για πάντα έπεσαν τα φύλλα
λησμοσύνη ατέρμονη.

Το τέλος λαχτάρησα χαρά μου
θρήνος υδάτων πολλών
βαθιά στην απελπισία.
Νικητήριο της ζωής φέγγος
η χαρά ματωμένες τουλίπες.

Στα κύματα του χειμώνα
μάθαμε τον έρωτα.
Ξερόκλαδα εσταυρωμένα
θρυμματίζουν τη σιωπή του πρωινού.

Τι παρακαλεί η κραυγή του γιασεμιού;
Όσα ποτέ δεν θα φανούν.
Ποιος ερήμωσε τη ζωή;
Η άκρα ισχνότητα των οφθαλμών σου.

Τύλιξε τη μοναξιά μου
σε δάκρυα.
Στις φούχτες σου ανασαίνω
την αγάπη.

Όλα 17-12-03

Η αύρα των κυμάτων
βρέχει το πρόσωπό σου
στο λόγο του πελάγου,

Η Αγάπη, σε καταδιώκει ντυμένη
χίλια πρόσωπα της οδύνης.

Αγκάλιασε το φόβο
στο επόμενο βήμα
περιμένει μια άλλη άνοιξη
τον πόνο στολισμένη.

Όλα θα πάνε καλά...
Όλα θα πάνε ...
Όλα ...

Διώξε την απάντηση
η απορία
σκάβει τα θεμέλια
της σωτηρίας.

Η μοναξιά
αντηχεί την αιωνιότητα
Η ομορφιά
αγκαλιάζει με τη μάσκα
του τραγικού.

Είναι απέραντες οι σκοτεινές
εκτάσεις των ουρανών

Γείρε στην αγκαλιά μου αγαπημένη
το μεγάλο μυστικό
θα σβήσω γιατί σ' αγαπώ.
Δεν θα σου πω ποτέ
πως ταξιδεύουμε στην έρημο
δεν θα σου πω ποτέ
πως δεν έμεινε πατρίδα καμιά.
Γείρε στην αγκαλιά μου αγαπημένη
δεν θα σου πω ποτέ
πως ακροβατούμε.

Μόνο τρυφερά
παραμυθένιους θα σου ψιθυρίζω
ύμνους αγάπης
κρύβοντας μ' ένα χάδι απ΄τα μάτια σου
τους μετεωρισμούς της νύχτας.

Όλα θα πάνε καλά...
Όλα θα πάνε ...
Όλα ...