Δωδέκατη μέρα του Ιούλη
Σάββατο επετειακό
Μικρές κυρίες οι ώρες
Δύο με τρεις και η παρέα τους με οδηγεί
σε σένα πάλι..
Τον ασημένιο δρόμο που το φεγγάρι καθρέφτιζε
στο γαλάζιο πέπλο της θάλασσας,
αυτόν ακολούθησα..
Ένας ουρανός στολισμένος
με τα διαμαντικά του όλα, με σκέπαζε
Η φύση έπαιζε ροκ
και οι νότες στον άνεμο παραληρούσαν
Μια ολόχρυση πέτρα έπεσε από ψηλά
Μια φλόγα που σημάδι άφησε στον ορίζοντα
ευχής αιτία..
Ναι, από τότε που είχε γεννηθεί ετούτο το αστέρι,
από τότε σε περίμενα
Με αναζήτησες σε πλάσματα που φτερά φορούσαν
Πεταλούδες, γοργόνες, αγγέλους
Σε αναζήτησα κι εγώ
στους θνητούς ανάμεσα
Πως ήταν δυνατόν να σε βρω στη γη;
Πως ήταν δυνατόν να με συναντήσεις
στο πέλαγος, στον ουρανό, στους αγρούς;
Στο στήθος μου, η στιγμή που στάθηκε
Στα δάχτυλα, το φιλί που κύλησε
Στα μάτια, ο πόθος που έκαιγε
Στην καρδιά το μυστικό που έλιωνε
Χθες
σχήμα,
σκίτσο
Σήμερα,
χρώμα και κύμα
και άρωμα και γεύση
Χθες το φεγγάρι κρυφά γελούσε
Γνώριζε από πριν τον χρησμό
Ήξερε να λύνει μάγια γερά
και μ΄ έμαθε και μένα
Σε δυο στροφές του πάνω,
ζαλίστηκα
Στον ξετύλιγμα μέσα βρήκα
να σ΄ αγαπήσω
Δέσμια της φύσης μου
ερωτεύτηκα την ελευθερία σου
Δέσμιος της φύσης σου ερωτεύτηκες
τον γόρδιο δεσμό μου
Τα χείλη μας γεφύρι
ένωσαν τις άκρες μας
Το φεγγάρι γέμισε
χαμογέλασε
Θερινό σινεμά η ζωή
Αγιόκλημα, ανάσα κι αμαρτία
Ταξίδια σε τοίχους λευκούς
προβάλλονται
Όνειρα που λούζονται στο γιασεμί
και στα μάτια σου
Κολυμπούν στις ρωγμές
και χτυπούν τατουάζ στον αριστερό μου ώμο
Χαράζουν τον μυστικό χρησμό του φεγγαριού
Ένα μονόγραμμα
Το αρχικό σου γράμμα,
μέσα στο ωμέγα μου..
L.N.E
Π.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου