Δίχως

Δίχως

Μια φορά μόνο
ένοιωσα…
Μια φορά μόνο
έζησα…
Μια φορά μόνο
πόνεσα
αιώνιο πόνο…
Εκεί,
σε φάρο ελπίδας,
καθώς σε άγγιζα
για μια μοναδική φορά…

Να μην υπήρχε ύλη
θα’ θελα…
ούτε χρόνος, ούτε γη
ούτε λάθη, ούτε πάθη
μόνο εσύ…
Εγώ και συ,
αιώνια ειμαρμένη μου!

Τώρα ο ήλιος χάθηκε
Τώρα η νύχτα σώπασε
Τώρα τα αστέρια έπεσαν
Τώρα τα δέντρα λύγισαν
Τώρα τα πουλιά αποδήμησαν
Τώρα οι θάλασσες φούσκωσαν
και μ’ έπνιξαν…
Όλη η πλάση θρηνεί
Και η ψυχή λουφάζει,
σαν φοβισμένο παιδί!

Ευχή να μη με γνώριζες
Ευχή να μη σε ένοιωθα
Ευχή να μην γεννιόμουν
αυτή που είμαι!
Άυλη να ήμουν
για σένα!
Αερικό, όπως με θες!
Για να με θες
θα πέθαινα
και θα ξαναγεννιόμουν,
όπως με θες
αιώνια ειμαρμένη!

Σαν αερικό με θες…
Μα είμαι από δάκρυα πια φτιαγμένη
Κυλάω μέσα μου
Δε νοιώθω πια την ύλη!
Σαν από δάκρυα φτιαγμένη
Και η φωνή μου πια δε σε φτάνει
Κι αυτή μέσα σε θάλασσες δακρύων
Πως ν’ ακουστεί;
Αφύσικο δε θα’ ταν;

Όπως και η αγάπη μου
Αφύσικη δεν είναι;
Χωρίς δικαίωμα
Χωρίς ελπίδα
Από κουτί Πανδώρας,
της τέλειας θνητής…
Απείκασμα
Είδωλο φρεναπάτης
Απέλπιδα ζωή τώρα
πες μου…
πώς να ζήσω;

Δίχως ήλιο
Δίχως νύχτα
Δίχως αστέρια
Δίχως δέντρα
Δίχως πουλιά
Δίχως θάλασσες
Δίχως ψυχή
Δίχως φωνή
Δίχως ευχή
Δίχως ελπίδα

Πες μου
μια λέξη μόνο

Πες μου
πώς να ζήσω;


Δημιουργός: M.I.Π.Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2010

Αναρτήθηκε από Ioanna mips στ