Χριστούγεννα

Χριστούγεννα (Χριστουγεννιάτικα Ποιήματα)

Συντάχθηκε απο τον/την Administrator    Παρασκευή, 17 Δεκέμβριος 2010 11:12

Οι μέρες των Χριστουγέννων φέρνουν μαζί τους μια ατμόσφαιρα παραμυθιού. Έρχονται να ξυπνήσουν μέσα μας όλη την ποίηση της καλοσύνης και της αγάπης. Σε κάνουν να θυμάσαι εκείνα που έζησες μικρός εκείνα που άκουσες κι εκείνα που διάβασες στα βιβλία με τις τρυφερές ιστορίες και τις όμορφες εικόνες. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι, και γεμίζουν την ψυχή σου φως, όπως οι ώρες των παραμυθιών της γιαγιάς γύρω στο τζάκι. Σε μεταφέρουν πίσω στ’ άσπρα χωριουδάκια με τα πολλά χιόνια και τα μικρά καμπαναριά. Σ’ αυτό το βιβλικό αλλά και γνήσιο Ελληνικό χριστουγεννιάτικο τοπίο, μας οδηγεί με τους στίχους του ο Πέτρος Βασιλικός(φιλολογικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου): "... Μεσ’ στην αχνόφεγγη βραδυά πέφτει ψιλό, ψιλό το χιόνι γύρω στην άσπρη λαγκαδιά στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι. Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά, ούτ’ ένα βέλασμα προβάτου. Λες κι απλωμένη σιγαλιά είν’ εκεί ολόγυρα θανάτου. Μα ξάφνου περ’ απ’ το βουνό γλυκός σημάντρου αχός γροικιέται, ωσάν βαθειά απ’ τον ουρανό μέσα στην νύχτα να σκορπιέται. Κι αντιλαλάει τερπνά, τερπνά γύρω στην άφωνη την πλάση και το χωριό γλυκοξυπνά την άγια μέρα να γιορτάσει ..." Αλλά και ο Κωστής Παλαμάς υμνεί με τους στίχους του τους γλυκούς ήχους της καμπάνας των Χριστουγέννων: "....Η καμπάνα Χριστούγεννα χτυπάει και μου φτερώνει την ψυχή κι ανοίγεται η καρδιά μου και σκορπάει θυμίαμα και προσευχή. Άγιες αγάπες τρισευλογημένες, που τις καρδιές υψώνατε παρθένες, των πρώτων, των αρχαίων χριστιανών, στ’ όνειρο το τρανό των ουρανών. Αγάπες, ω! φανείτε πάλι εμπρός μου, αυγές της πίστης, χρυσαυγές του κόσμου, κι ας βλέπει με το μάγο Σα το φως. Ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αδερφός! Ο δε Κώστας Κρυστάλλης με το δικό του τρόπο μας μεταφέρει στην άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, "που οι εκκλησίες σημαίνουν". Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν, κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν απ’ το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα, μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ’ το ουράνιο δώμα. Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι άγγελοι, και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει, μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα, τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα, και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας! Πόσες εκείνος ο σταυρός απ’ τα καμπαναριά μας στην αντιλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες, χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες! Κ’ οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν μεσ’ απ’ τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν. Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν! Λάμπουνε τ’ ασυγνέφιαστατα ουράνια σα ζαφείρια, Σαν μάτια π’ αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια. Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα, και από κάθε θύρα που ανοίγεται, βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες, γλυκές , καλοντυμένες. Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες. Στη ματιά τους λάμπ’ η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους. Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν.