Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2007
...παρά μόνο την αγάπη μου ορίζω...
Με ξεγελάει ο εαυτός μου... που νομίζει πως όλα τα ελέγχει, όλα τα αντέχει...που
πιστεύει πως μπορεί να προβλέψει συναισθήματα, να προλάβει αντιδράσεις μου...
κι εγώ τον εμπιστεύομαι, αφήνομαι στην μουδιασμένη ηρεμία των "δεδομένων" του,
σε ξέγνοιαστες χειρονομίες καθημερινότητας...κι έρχονται ξαφνικά εικόνες και ήχοι
και γεμίζει η ψυχή χεμωνανθούς...κι η οδύνη δεν ξεθώριασε, όπως πίστευα, μόνο καλά
κρυμμένη στη ρωγμή της, καραδοκούσε τη στιγμή που θα της δινότανε ανάσες... και
γίνεται βράχος που γκρεμίζεται ανάμεσα σε χρονικές αποστάσεις, κατευθείαν πάνω
σε εύθραυστες βεβαιότητες και εικονικές αυτάρκειες... ραγίζοντας με ομόκεντρους
κύκλους, αντικατοπτρισμούς σε βλέμμα καθρέφτη... κι αυτό το ψηφιδωτό από
σπασμένο κρύσταλλο και κομμάτια που σκόρπισαν δίχως χρονική σειρά, μαζεύω
όπου και όπως βρω γιατί έχω ανάγκη από την ενότητα τους...για ν' αφουγκράζομαι
το χρόνο μαζί σου, το χρόνο δίχως σου, τον χρόνο πριν από σένα... αυτόν που
μετατοπίζεται στο απροσδόκητο και με τρομάζει... γιατί τίποτα δεν ξέρω, τίποτα δεν
ορίζω, παρά μόνο την αγάπη μου...
*Αναστασία*
*
την λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως ...
Χειμωνανθός-Γιάννης Χαρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου