Θάμπωμα

Θάμπωμα

Ήσουν σαν θαμπωμένο παιδί

Πού να βάλεις δεν ήξερες

τη φωνή και τα χέρια σου

Τα μάτια σου μόνο μεγάλωναν,

όλο μεγάλωναν,

και βάθαιναν τόσο

που μέσα τους βούλιαζα

 

Μη μου ζητάς να δώσω φωνή

στο βαθύ εκείνο μυστήριο

Η μαγεία του σκέπαζε τη γη,

ώς εκεί που η ματιά μου έφτανε,

ώς εκεί που η ψυχή μου ένιωθε

Ήταν τόσο και το δικό μου

το θάμπωμα

 

 

©Μανώλης Μεσσήνης

 

(picture by John Borg)