"Ξυπνηστε" ομορφα.
Ειμαι στο δρομο που στερευουν τα ρυακια
κι οι πεταλουδες δρομο αλλαζουν την αυγη,
δεν εχει η λευκα τη σκια της να μιλαω
κι εσυ εισαι ποθος που δε λυνει τα γιατι.
Μονη ξεσπαω στα κουφαρια καποιων ζωων,
που η λαχταρα για ζωη ειχε μιλια
και μοιαζει να'ναι του φοβου μου ο πονος,
τουτο το χωμα που αιματινη εχει πινελια.
Αλιμονο ...
κατατρεγμενη θα αφησω
ονειρα,ηλιους κι ερημιτες φιλικους,
αυτου του κοσμου την ανασα να λυγισω,
να φτιαξω τοξο ..να ταραξω τους καιρους.
Κι οσοι ακομα μαργαριτες θα μαδανε
με το κρυφο αναφιλητο του τελευταιου "δεν"
καλυτερα τον αλλον να κοιτανε
εκει που ο ιδιος δεν εθωρησε ποτε.
Μεσα στις καρδιας τα βαθη
φωλιαζει το πιο ομορφο ξυπνημα!
Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου