Με μιαν ανάσα
για σένα μίλησα.
Στους κήπους των Ευμενίδων
κατρακυλώντας -
χλωμόθωρη κερένια,
την Εσχάτη των Λυγμών
αρραβωνίζομαι.
Ξανά και ξανά.
Ο θάνατος ν’ αφαιρεί τα λόγια
απ’ τα σφιγμένα δόντια,
τα θηρία να οσμίζονται
σάρκα άγρια
παντέρμη.
Ξανά και ξανά.
Που είσαι;
Στην ερημιά των τόπων
χάνεσαι
ανάμεσα σε ρίζες γέρικες
που σε ρουφούν εντός τους
γυρεύοντας ανεμοπάλες
πότε τρικυμία
πότ’ ακρογιαλιά.
Θαρρείς
Θαρρώ.
Άρρητοι και έκπτωτοι
ραντίζοντας μέλι της πληγές μας
θρεμμένοι σύμπαν ακατέργαστο
εσαεί
γεννώντας ταριχεύσεις
χρώματα δύο
στιγμές δύο
αράχνες δύο.
Χαρτογραφώ ψηλαφώντας.
Ιδού οι κρατήρες
ιδού οι λύκοι
ιδού ο Εσύ-Σφαγέας.
Ιδού το τέλος
τ’ ατελέσφορο.
από την ποιητική συλλογή Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου