Ύστατη μέθη

Ύστατη μέθη

Σωρεύονται τα πάθη το'να πάνω στ'άλλο...
Ποιος μπορεί να μου ξεδιαλύνει εκείνο
που η τελείωσή του
είναι το ένδυμα της ιστορίας μου,
το ένδυμα ενός κόσμου κι ενός ιερού που μέσα μου υψώνονται...

Α! Τόσα χρόνια μόνο η μάχη με τη νύχτα μου κράτησε το χέρι
απ'τη μεγάλη πτώση μου
Τι θα γινόταν η έκφραση της μοναξιάς,
τι θα γινόταν η γαλήνη
      η αγωνία
      η συνείδηση,
τι θα γινόταν ο στοχασμός που πάει να υψωθεί πέρα απ'τους θόλους,
τι θα γινόταν η αίσθηση της μέθης!
Αυτό το αιώνιο τάχα με το ευαγγελικό βάθος
θα ήταν ακόμα ουσία
          μορφή
          μνήμη σε πυρωμένο αίμα!
Α! Τι θα γινόταν η ψυχή πέρα απ'τον άνθρωπο

Η γοητεία μιας φυγής στο άπειρο
θ'άλλαζε τον νόμο
γράφοντας με χέρι ανθρώπινο τη φύση μου,
πέρα απ'το απάτητο ενός προορισμού

Ω! Συγχωρήστε μου την τόση έξαρση
    Είμαι ολόκληρος μια αίσθηση
    Χίλια στόματα που γεύονται
    και τις ελάχιστες ρανίδες ζωής -
    ζώντας τη μοναδική - την ύστατη κραυγή της δημιουργίας


©Μανώλης Μεσσήνης