Εξίσταμαι

Εξίσταμαι



Όλες οι ώρες, οι μέρες, τα τοπία

κυλούν και σβήνουν·

τίποτα δεν μένει,

μόνο το δάκρυ στο σκοτάδι

κι οι έρημοι δρόμοι με τ’αγάλματα

και τ’άδεια μάτια

να παραμονεύουν

 

Κάνει κρύο

και με παγωμένα δάχτυλα δεν γράφονται στίχοι·

με άδεια κρανία δεν γεμίζει ο ουρανός,

δεν ανεβαίνει η καρδιά στη σέλα του ονείρου

Απόψε σφραγίζω κάθε χαραμάδα,

δεν θέλω να βλέπω

το πρόσωπο της νύχτας να περιμένει

έξω απ’την πόρτα μου βουβό

Απόψε μετρώ όλες μου τις ώρες,

όλες μου τις μέρες, όλα μου τα τοπία

σε μια αίσθηση

και εξίσταμαι·

 

όσο τα δέντρα τρυπούν τον ουρανό,

όσο τα βουνά δεν χαμηλώνουν,

όσο η θάλασσα ριγεί στο παραμύθι του ανέμου,

όσο ο ήλιος θα φωτίζει τη μάνα γη στην ώρα του,

όσο τ’αποδημητικά πουλιά θα επιστρέφουν στις ίδιες φωλιές,

δεν πιστεύω στον αυριανό μου θάνατο

 

 

© Μανώλης Μεσσήνης

 

 

(picture by Dragan Jovancevic)