Ό ήλιος φανέρωνε στον ουρανό την χαρά του,
στα χειλη όλων έλαμπε ο χυμός της ζωής,
ατέλειωτο χάδι σάλευε απαλά
πάνω σε πράγματα καθημερινά.
Η δύναμη της καθαρής ημέρας επικρατούσε
με την φλόγα μιας φωτεινής επιθυμίας,
καθώς τους ίσκιους προσπερνώντας
έλειωνε τις παγερές τους αγωνίες.
Το γιορτινό τραπέζι σείονταν
απ' τα τσουγκρίσματα των ποτηριών
για τον τρυφερό ανθό μιας άνοιξης νιοφερμένης,
άνοιγε πύλες χρυσές ανάμεσα σε φλύαρα χαμόγελα.
Κι όλοι καθρεφτιζόμασταν
στης μουσικής τις αντηχήσεις,
αόριστα μας ταξιδεύανε σε ονειρικά τοπία,
που ακινητοποιούν τις λέξεις.
Μια γιορτή ζωής.
Η τελευταία που σε είδα.
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
από τη συλλογή Του χορού και της απουσιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου