Η Λεωφόρος του γιατί

Στον αδερφό απο άλλη μάνα. Στον Νίκο Παπαϊωάννου. Για τα αναπάντητα γιατί μας.

Η Απουσία γεννάει ποίηση.
Μαύρους στίχους να συντροφεύουν στης μοναξιάς το καταγώγι.
Μου είπες κάποτε σ'αγαπώ.
Και 'γω ψιθύρισα ποίηματα για σένα.
Τι και αν έφυγες;
Τι και αν η απουσία σου γέννησε χίμαιρες να κυνηγώ;
Σημασία δεν έχει καμία.
Οι λέξεις είναι που έχουν δύναμη.
Και που τον χρόνο νικάνε χαραγμένες στην ψυχή.
Και εγω απο τις λέξεις ζω.
Διαβάτης σε έναν δρόμο χωρίς φώτα.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να ξαπλώνω κάθε βράδι με μια αλήθεια συντροφιά.
 

 

 

 

 

 

Ο πόνος μένει.
Η ζωή συνεχίζεται.
Μετρώντας τις ανάσες μια μια.
Μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Στης απουσίας σου την μαύρη αγκαλιά.
Να σπέρνω αγάπες και να θερίζω λησμονιά.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να διαβαίνω χωρίς φώτα.
Που είσαι να φωτίσεις τον δρόμο μου;

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 2:21 μ.μ.