Έκσταση

Μυριάδες μέσα μου οι λέξεις.

Αναρωτιέμαι πως αντέχεις.

Δεν φτάνει σίγουρα μια ζωή.

Ποτέ δεν θα 'ναι αρκετή..

Στης αγάπης την οδό ταξιδεύω.

Αποστάγματα του έρωτα μαζεύω.

Μια κατάθεση σκέψεων ν' αφήσω.

Των αισθήσεων το χείμαρρο να πνίξω..

Ένας στίχος μονάχος δεν μπορεί.

Στην όψη της αγάπης να σταθεί.

Στο χαρτί να μιλήσει..

Μια στιγμή υπαρκτή όμως αν ζει.

Βαθιά κι αν έχει εγκλωβιστεί.

Βέβαιο θα σ’ αγγίξει..

Ζητώντας το παραπάνω.

Στου πόθου τον ωκεανό.

Στην έκσταση της ποίησης.

Πλανιέμαι να το δω..

Πολλές ζωές πρέπει να ζήσω.

Ονειροδρόμια να χτίσω.

Απ' την αρχή να μ' ανακτήσω..

Την πιο μεγάλη έννοια να βρω.

Με όλα όσα θέλω να σου πω.

Πιο πάνω κι απ' το Σ' αγαπώ..

Στις στιγμές που ζήσαμε.

Στα όνειρα της ζωής.

Μέσα στην αποπλάνηση.

Στα λόγια της ψυχής..

Συναρμολογώντας ρήματα φτωχά.

Τα κορμιά ενώνω σε πλάνα τολμηρά.

Ξανά να σ' ακουμπήσω..

Σε κάθε μια στροφή σε διεκδικώ.

Παλεύοντας με κάθε στεναγμό.

Ωσότου να κερδίσω..

Στην κλίμακα των παλμών σε ψάχνω.

Προς μια κατεύθυνση οδεύω.

Γλυκό μου αμάρτημα του πάθους.

Μην αργείς, σε περιμένω..

Σ' επίγειους παραδείσους να με πας.

Έλα, αν μ' αγαπάς..!!!!

Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου 2013

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73

Αναρτήθηκε από Μαρία Πεπικίδου Παπαμάρκου στις 9:35