Ανόητε,
χωρίς φτερά πώς ξεκινάς
γυρεύοντας στα νέφη να πετάξεις,
αγκάλιασες τον κόσμο που κοιτάς
και θέλεις τώρα το άγνωστο ν’αδράξεις;
Μοιάζεις, το βλέπεις,
ατάραχο θολόνερο μιας λίμνης
Επίμονα ξεδιάλυνε του νου σου τον ιστό
διαλύοντας τα πρωτινά σκοτάδια
και ίσως μέσα να δεις
ό,τι από ψηλά προσμένεις
©Μανώλης Μεσσήνης
(picture
by Dariusz Klimczak)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου