Κόμπος ήτανε..

Ξυπνάω κάθε πρωί με όρεξη ανέλπιστη.
Ακόμη κι αν το βράδυ κύλησε δακρυσμένο.
Ξυπνάω μ' έναν κόμπο στο λαιμό.
Ίσως να είναι η χαρά μου.
Ίσως να έρθεις.
...
Δεν περιμένω κάποια συγκεκριμένη (μοναξιά).
Δεν περιμένω εσένα.
Δεν περιμένω τη ζωή.
Αν ήταν μέχρι σήμερα θα είχε φανεί.
Περιμένω να καταλάβω αν ο κόμπος ετούτος είναι η χαρά ή η γραβάτα που μου φορά με το ζόρι η ζωή.
Μεγάλωσα ξαφνικά.
...
Κι αν φανείς, είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξέρω πως να σε χαιρετίσω.
Πως να σε πιάσω απ' το χέρι και να σε παρηγορήσω.
Πως στης ψυχής μου τα άδυτα να σε ξεναγήσω.
Πως μετά να σε αποχαιρετίσω.
Μ' έπιασε πάλι και γράφω συλλαβιστά.
Ταιριάζουν οι λέξεις, αφού ποτέ δεν ταίριαξαν οι έρωτες.
Κοίτα πόσο γελοίος μοιάζω με τη γραβάτα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό μου.
Κι αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια βιαστικά, μοιάζει με χαρά.
...
Γιατί γράφω πάλι κατηφορικά, κανείς δεν ξέρει.
Μα τι σημασία έχει!..
Απόλαυση δεν είναι να ζητάς όλη μέρα.
Απόλαυση είναι να προσφέρεις μια ζωή.
Όταν χάσεις αυτό που αγαπάς.
Όταν δε σου μιλάει πια.
Όταν ξέρεις ότι δε θα είστε όπως παλιά.
Όταν σου σταματά η έμπνευση.
Όταν δε μπορείς να γράψεις, και παρόλη την κρεμασμένη χαρά σου απ' λαιμό, θέλεις να πάρεις φόρα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κι όταν το κάνεις, το καρούμπαλο μαρτυρά ότι μεγάλωσες.
Και παρόλο που μεγάλωσες δε μπορείς να κατευνάσεις ούτε τα συναισθήματά σου.
Και παρόλο που μεγάλωσες δεν έμαθες ποτέ να αγαπάς.
Κοίτα με και θα καταλάβεις...
...
Δεν έχει σημασία τι θα πω.
Δεν έχει σημασία ποιος θα περάσει από 'δω.
Σημασία έχει τι θ' αφήσει πίσω του όταν φύγει.
Σημασία έχει τι κράτησε απ' όλο αυτό.
Αν τον βοήθησε ή όχι.
Μια στιγμή ζητάει η ζωή.
Μια στιγμή ν' ανταμειφθεί.
Δίχως αντάλλαγμα.
Θα σε τυλίξουν οι ουρανοί και θα πιστέψεις σε αερικά και δαίμονες.
Αρκεί να τη συναντήσεις, όπως ευλογημένος ήμουνα εγώ.
Κι ας την έχασα.
Έμαθα να πιστεύω!
...
Κάνε στην άκρη, περνάω.
Μη μ' ακολουθείς.
Με πλήγωσες και φεύγω.
Σ' αγάπησα μα εσύ τίποτε.
Λέξεις και φράσεις.
Λόγια και λόγια.
Γεννήθηκαν και χάθηκαν.
Αυθόρμητα ειπώθηκαν και δάκρυσαν όταν κατάλαβαν ότι δεν τα εννοούσαν.
Μεγάλωσα μα δε σταμάτησα ποτέ να διαβάζω παραμύθια.
...
Πάντα έψαχνα τον τρόπο για να νιώσω...
...άνθρωπος.
..άγγελος.
...θεός.
...ευτυχισμένος.
Σφίγγει η θηλιά καμιά φορά, ακόμη κι απ' τη χαρά.
...
Συγχώρα με που κρατάω πάντα την πένα.
Στα δύσκολα δεν υπάρχει προσευχή.
Τα λύνει όλα μία νότα.
Μιαν ανάσα.
Μια χορδή.
(Τι σου λέω τώρα...)
Ξέχνα με...
...
Κι αν τίποτε δεν αποκόμισες απόψε από 'δω, απλά γύρισε σελίδα.
Σημασία έχει ότι πέρασες.
Μεγάλωσα.
Αλλά ακόμη περιμένω.
Τη χαρά.
Στάλα στάλα θα στην προσφέρω όταν καταλάβω ότι θα έρθει.
Μέχρι τότε θα τυραννώ κάποιον τυχαίο περαστικό.
Καληνύχτα κι απόψε χαρά μου..

Απ' το βαθος ψιθυριζει ο Ονειροφερμένος στις 4:29 μ.μ. 1 ανασες τον αγγιζουν...