Γράμμα 23: Φως

Γράμμα 23: Φως

Φως, φως

ποιος αντέχει τόση ανατολή

φως, φως

έρωτά μου αλήθεια κι απειλή

ποια οργή ποια μυστική χαρά

κάψαν του θανάτου τα φτερά,

κι ελπίζω...

Σκέφτομαι τον στίχο του τραγουδιού αυτού. Φως. Πόσο φως κρύβουν τα μάτια σου. Θυμήθηκα. Τα μάτια σου θυμήθηκα. Το όνειρό μου είναι να βυθιστώ σε αυτά... Και τότε κοίταξα έξω από το παράθυρο. Από εκεί, ο ήλιος είχε μόλις ανεβεί στον ουρανό για να λάμψει και πάλι. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου, σε είδα στον απέναντι καθρέφτη. Και πάλι θυμήθηκα. Θυμήθηκα πόσο σ' αγαπάω. Γιατί θυμήθηκα; Δεν ξέρω. Ο ήλιος έλαμψε πραγματικά. Ο ρυθμός του τραγουδιού πέθαινε σιγά σιγά. Σ 'αγαπώ. Δεν ξέρω γιατί, δεν υπάρχει ανάγκη για εξήγηση... Ο ήλιος ανέτειλε. Και τα τελευταία απομεινάρια της  νύχτας έχουν λιώσει...

Είμαστε πραγματικά;

Μπορείς;

 Γιατί;

Αυτός είναι ο λόγος;

 Είσαι ο λόγος ...

Βλέπω τα μάτια σου στον ήλιο. Άλλη μια μέρα έχει περάσει. Κι όμως θα έρθω. Θα έρθω μια μέρα γεμάτος με υποσχέσεις. Στο σπιτάκι κοντά στη θάλασσα. Θα φυσά αεράκι. Τις σκάλες θα ανεβώ τρέχοντας. Θα είναι απότομες. Μπορεί τότε να χαμογελάσεις. Ήσουν πολύ όμορφη. Είσαι ακόμα όμορφη. Η καρδιά θα νικήσει. Η θάλασσα θα γίνει κόκκινη. Από τη μαύρη άμμο θα βλαστήσουν τα κίτρινα χέρια μας. Ο ουρανός θα είναι πράσινος. Μοβ γλάροι θα τραγουδούν μελωδίες. Τα τυφλά μας μάτια θα δουν όταν αγγίξουμε τα χέρια μας. Θα χαϊδέψω το πρόσωπό σου. Μέχρι να εξαντληθεί η μνήμη.

Θα ανεβούμε τότε τη νύχτα στο δωμάτιο σου, εκεί όπου πολλές φορές αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο... 

Από Dark13Sun στις 20.1.13