Γράμμα 39: H βροχή
Όπως το καλοκαίρι στα μάτια σου
ο βαθύς σιωπηλός έρωτας
και η γαλήνη της νύχτας
στα φωτισμένα πάρκα
στους άδειους δρόμους λιμνάζοντας
πέφτει η βροχή
ότι αγαπήσαμε βυθίζεται στην καταχνιά
ανάμεσα σε απολιθωμένα βλέμματα
και σπίτια πνιγμένα απ' την δυστυχία
πέφτουν οι σκιές στα απόνερα του δρόμου
καθώς προσπερνούν τσακισμένοι διαβάτες
την αθέατη μελαγχολία σου στο παράθυρο
κάποιες στιγμές μέσα μου φλέγομαι
αγαπημένη
η παγωμένη λάβα πυρώνει τον ήλιο
ξέρεις ξέρω
είναι δύσκολο να ξεχάσουμε
πως η ζωή μας τρίφτηκε κι έγινε σκόνη
ψιλή στα μπράτσα των ανέμων
τώρα θα τυφλώνει τους αγαπημένους μας
που φύγαν ξέγνοιαστοι απ' το φως
ώρες ώρες πέφτω
σαν εσένα πέφτω πέφτω
ίσως είναι η βροχή
ίσως ένα ακόμη νεκρό φθινόπωρο
κι εσύ εκεί αγαπημένη
Η ζωή
χάνει το νόημα χωρίς εσένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου