Δυο σκέψεις...μούσκεμα εως το κόκκαλο...

Δυο σκέψεις...μούσκεμα εως το κόκκαλο...

Εχθές την νύχτα...λίγο πιο πέρα από κάποιο κουλτουρομάγαζο στην παλιά πόλη...και στον ήχο μιας καλοκουρδιζμένης κιθάρας...συναντήθηκαν δυό σκέψεις...

~.~.~

~.~.~

Μόλις είχε τελειώσει εκείνος την συνάντηση απο ένα επαγγελματικό του ραντεβού.
Το αποτέλεσμα ,πολύ ικανοποιητικό...όμως...με την πρώτη εισπνοή στον αέρα ...ένιωσε την έλειψη εκείνης...είχαν ολη την ημέρα να ανταλλάξουν έστω...δυό λεξεις...μιαν ανάσα...ενα γρήγορο άγγιγμα...μιά φευγαλέα τουλάχιστον ματιά...
Την ένιωθε όμως...η αύρα της περιστρεφόταν γύρω του εκέινη τήν στιγμή...ΟΧΙ..δεν ήταν η λαχτάρα του απο την ελειψή της...ΟΧΙ... δεν ήταν απο τήν αίσθηση της στέρησης που οι υποχρεώσεις της ημέρας δεν επέτρεψαν μια γλυκιά τρυφερή συνάντηση να υπάρξει ανάμεσά τους.
Την ένιωθε...οτι υπήρχε κάπου εκεί...γύρω του...το ένστινκτό του ήταν τόσο έντονο...που... παρ όλο που η ώρα είχε ξεπεράσει τις δέκα...αψηφόντας κούραση και τις ήδη πρώτες ψιχάλες που έπεφταν σκόρπιες πάνω στο κοστούμι του...προσπέρασε το παρκαρισμένο του αυτοκίνητο και άρχισε να βαδίζει στην ανηφόρα που θα τον οδηγούσε μέσα στην παλιά πόλη...

Ναι...δεν σκεφτόταν πια τίποτα εκτός απο εκείνη...και συνέχιζε να προχωρά ενστικτοδώς στην ανηφόρα μέσα στα νερά της βροχής που ειχε πια αρχίσει να δυναμώνει.
Τα μάτια του ορθάνοιχτα...ανίχνευαν την κάθε γωνιά...έσκυβε και προσπαθούσε να δεί μέσα απο αχνισμένες τζαμαρίες ....
"Δεν μπορεί...δεν ξεγελιέμαι...την νιώθω τόσο κοντά μου...την αισθάνομαι τόσο έντονα..."

Μούσκεμα πια από την βροχή...με τά πόδια να κολυμπούν μέσα στα παπούτσια
του... χώθηκε σε ένα σκοτεινό στενάκι...που υπηρχε δίπλα απο ένα κουλτουρομάγαζο...

~.~.~

Εκεί,βρίσκοντας καταφύγειο κάτω απο το σκέπαστρο μιας λαμαρίνας σε ένα παλιο
εγκατελειμένο χαμόσπιτο...τίναξε τα ρούχα του...πήρε δυο βαθιές ανάσες...
και άναψε
ένα τσιγάρο
Μια καλο
κουρδισμένη
κιθάρα που
ηχούσε απο
το διπλανό
μαγαζί...
και με ακόρντα
τον ήχο της
βρόχής που
έπεφτε πανω
στην λαμαρίνα...
συντρόφευαν εκείνη του τη στιγμη...

~.~.~

Εκείνη,βρίσκονταν μέσα σε εκείνο το μαγαζί...και με ανήσυχο βλέμμα...τράβηξε την κουρτίνα του παραθύρου και κοιτάζοντας εξω την βροχή...τον έφερε έντονα στην σκέψη της...
Με ένα κρυφο χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της...
γύρισε στην παρέα της...και ευγενικά με μια συγνώμη
σηκώθηκε απο το τραπέζι και απομακρύνθηκε βαδίζοντας
προς την έξοδο του μαγαζιού...τον ένιωθε τόσο κοντά της
και εκείνη...
Βγήκε έξω στο δρόμο κοιτάζοντας γύρω της προσπαθόντας να προσδιορίσει αυτό...το κάτι που ένιωθε
εκείνη τη στγμή...ένα σημάδι ή έστω μια φωνή που θα της επιβεβαίωνε τη ύπαρξή του...οτι ναί... κάπου εκει...
βρίσκονταν εκείνος...
Χάραξε μιά τυχαία κατεύθυνση...χωρίς καν να σκεφτεί...πού πάει..ετσι...στην τύχη μέσα στην ορμητική βροχή...μα...δεν όριζε πια το βάδισμά της...είχε αφεθεί στην αίσθηση του πόθου και του έρωτα...
Λίγα βήματα πιο κάτω...στάθηκε στην γωνιά ...στο σκοτεινό δρομάκι...κοιτώντας με επιμονή να διακρύνει εκείνη την σκιά...που μόνο η κάφτρα ενός τσιγάρου φαίνονταν που έπεφτε στο βρεγμένο πλακόστρωτο για να χαθεί μεσα σε μια λιμνουλα απο το νερο της βροχής...

~.~.~

Δυο βήματα πιο μπροστά και εκείνος την τράβηξε επάνω του...
η σκέψεις βρίσκονταν
πιά πρόσωπο με πρόσωπο...
ενας μακρόσυρτος
κοινός στεναγμός...
έπαψε πια
να χωρίζει
τις δυο ανάσες...
"δέν θα σε ξαναχάσω...
δέν θα με ξαναχάσεις..."
ζεστές τρυφερές κουβέντες
στον μακρόσυρτο στεναγμό
και
εκείνος...λύγισε ελαφριά τα γόνατά του τραβόντας
την μέσα στην αγκαλιά του...

"Βαθαίνει η αγκαλιά όταν αγαπιέσαι..."

~.~.~

Eκείνη...τουρτούριζε το σώμα της απο την παγωνιά μεσα στα βρεγμένα ρούχα...

σφάλισε τα μάτια της με τα βλέφαρά της...και άφησε το χέρι της να ψάξει το δικό του...έμπλεξε τα δάχτυλά της μέσα στα δικά του...και τα έσφιξε με δύναμη...

"Σφίξε τα δάχτυλά σου...εγώ είμαι εδώ.!"

Λόγια στοργής και εμπιστοσύνης...ψιθύρισε η ανάσα του σε εκείνη...σφιγγωντάς την
ακόμη περισσότερο μεσα στην αγκαλιά του...και πρίν προλάβει εκείνη να στενάξει απο την δύναμη του πάθους του ...εκείνος...την σήκωσε και με δυο βηματα βρέθηκαν οι δυό τους εκτεθημένοι κατω απο την βροχή... σφραγγίζοντας τά χείλη της με εκείνο του το Φιλί.!
Εκείνο...που της δίδαξε πως... όταν ενώνουν τα χείλη ερωτευμένων...φανερώνει βαθιά μυστικά...ανέκφραστα απο οποιο δήποτε λόγο της γλώσσας...το Φιλί.! που σε ταξιδεύει μεσα σε απόκρυφες πράξεις της ψυχής...που σε γεμίζει απο έρωτα και λατρεία...εκείνο...
που ξεκινάει στην αρχή τρίλεπτο...εξάλεπτο...σε παρασύρει η γλύκα του σε δεκάλεπτο...και σαν ζηγώνει το εικοσάλεπτο...

"και τα φιλιά ξεφύγανε"

"τσίμπα με να πάρουμε μιάν ανάσα"

Οι σκέψεις...πήραν την ανάσα τους...και τους ξανακόπηκε και πάλι...και ξανά...με συντροφια...τον ήχο μιας καλοκουρδισμενης κιθάρας...και με τα ακόρντα της βροχης που έπεφτε επανω στο σκέπαστρο απο λαμαρίνα...


Εκείνη...έβαλε το χερι της μεσα στα βρεγμένα της μαλλιά και τα τίναξε...άφησε ένα χάδι της πανω στο πρόσωπό του...και έτρεξε ξανά μες την βροχή να επιστρέψει στήν παρέα της...

~.~.~

Εκείνη:Ηρθα!! "Δηθεν ολα καλά..."

Σχόλιο κολλητής απο την παρέα: "Αλήθεια...τι νούμερο κραγιόν χρησιμοποιείς και τα χείλη σου είναι τόσο κόκκινα..;"


Χμμ...ναί,αλήθεια...τι νούμερο...;


Ούφ..γλυκιά σκέψη...και ας έχω βραχεί εως το κόκκαλο...

.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 11:14 μ.μ.