H Απόφαση... Ήρθα!!

H Απόφαση...

Ήρθα!!

Mόλις είχα καθήσει στο παγκάκι της παραλίας,
το αγαπημένο μου μέρος,η αγαπημενη μου γωνιά.

Η μέρα μου ήταν ιδιαίτερα κουραστική και είχα αναζητήσει την ηρεμία σε αυτή την απόμερη γωνιά.
Ειχα επιλέξει αυτό το μέρος εδώ και λίγο καιρό για να συζητώ με εμένα,το ξεκίνημά μου σε μια καινούργια πόλη,την προσαρμογή μου σ’αυτή, με τον φόβο να με κυριεύει μέσα μου,σαν τρομαγμένο πουλί ταξιδιάρικο πού αλλάζει κόσμους αψηφόντας τους κινδύνους που μπορεί να του επιφυλάσει η μοίρα..

Ειχα κάνει το μεγάλο βήμα!!

Ενας άνδρας που στα 34 του παίρνει την μεγάλη απόφαση να αφήσει την ζωή τής πρωτεύουσας,αγαπημένα του πρόσωπα..ρυθμούς, συνήθειες και όλα αυτά τά κομματια του εαυτού του.
Όλα τά εκλεισα σε μία βαλίτσα ,στριμωγμενες αναμνήσεις σφραγισμένες με ένα φερμουάρ.

Απ’εξω μόνο..Η μεγάλη απόφαση του ταξιδιού!.

Με δυό βαλίτσες,και το ‘κορίτσι μου αγκαλιά’ έναν έρωτα πού δεν τον εχω αποχωριστεί ποτέ.
Την κιθάρα μου! Ποσα συναισθήματα εχει βιώσει από μενα .. χαρές μου,λύπες,απογοητεύσεις,πικρες..
Η στενότερη μου σχέση,πού δεν μού παραπονέθηκε ποτέ!

Φορτώθηκα με όλα αυτά και να’μαι!!
Καλώς σε βρήκα όμορφή μου Θεσσαλονίκη!!!

Καθισμένος σ’αυτή την μεγευτική σου γωνία,σ’αυτό το απόμερο παγκάκι,σέ παρατηρώ καί θαυμάζω τήν ομορφιά σου!

Μαζί με την αύρα της θάλασσάς σου ,βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου,τις
προτεραιότητες,τά θέλω μου..σχέδια για καινούργια όνειρα , να νιωσω νέα συναισθήματα,να ερωτευθώ...νά αγαπήσω και να δημιουργήσω,το ξεκίνημα μιάς νέας ζωής, σαν απλός ‘εργάτης’...

Απλός ανθρωπος,ευαίσθητη ψυχή που διψάει για όλα αυτά.

Σαν ρομαντικός συγγραφέας..
Σαν,ερωτευμένος ποιητής!

Η βροντή του ουρανού σου εκείνη την στιγμή με έκανε νά σήκωσω το κεφάλι μου ψηλά.. και τότε... η σταγονίτσα έσταξε στα χείλη μου.

Ξαφνιάστηκα!.Η πρώτη σταγόνα της βροχής σου...
Είχα γευτεί πολλές φορές το νερό της βροχής, αλλά κάτι σε αυτή την σταγόνα ήταν διαφορετικό.
Η γεύση που άφησε στο στόμα μου δεν ηταν ψυχρή και ουδέτερη όπως αυτή του νερού, αλλά γλυκόπικρη σαν αυτή των αναμνήσεων.
Η καρδιά μου μούδιασε απότομα, σαν να την άγγιξε το τρυφερό χάδι ενός λατρεμένου ανθρώπου, και μύριες εικόνες και συναισθήματα ξυπνήσανε μέσα μου.
Θυμάμαι αυτά πού εχω αφήσει πίσω μου, βάζοντας πρώτη προτεραιότητα την μητέρα μου και την αγαπημένη μου αδερφή.

Ξέρω ότι τους λείπω και έχω την έννοια τους

Θυμάμαι εκείνο τό απόγευμα που περάσαμε μαζί ευτυχισμένοι και μετά.. το αβάσταχτο αίσθημα χωρισμού..
Θυμάμαι…
Μά, το αεράκι που ακολουθεί είναι απαλό,γίνετε ψίθυρος και ακολουθεί την ίδια
διαδρομή πού κάνουν οι σταγόνες της βροχής πάνω μου..

Ενέργεια και δύναμη!

Τά εχω μαζί μου από τότε μέχρι και σήμερα..
Ακόμη και τώρα..και χαμογελώ πού τα γράφω!!

Την εχω αγαπήσει αυτήν την πόλη πιά.

Σ’ευχαριστώ πού με φιλοξενείς...

Σ’ευχαριστώ που με αγκάλιασες!!

υ.γ

Ζητάω συγνώμη για τα σχόλια των αγαπημένων μου bloggers που υπήρχαν και δεν ήταν εφικτό να τα μεταφέρω.

Ευχαριστώ.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 9:18 μ.μ.