Το καθαρό κόκκινο

Ζωγραφίζω σιωπές και πλάθω αλήθειες μυστικές
με το κορμί μου να διψά για ήλιο.
Κρυφές σκέψεις απλώνω στο λευκό και ματώνει.

Σου φύλαξα ένα ρόδι μα το λαχταρώ για μένα.
Η προδοσία με έλκει προδότη μου.
Ντυμένη με την αγρύπνια θα σε ονειρευτώ,
ξύπνια δε σε αναγνωρίζω.
 
Χθες μύρισα την ηδονή και μετά τη γεύτηκα.
Ξύπνησα χωρίς τη σκέψη σου και άρχισα να
τρέχω στο φως.

Αγαπώ να με τυλίγουν ζεστά κορμιά και να
τα γεύομαι.
Κάθε ένα από αυτά κι ένα ταξίδι.

Πόσο αγάπησα τα ταξίδια μου...

Περπατάω γυμνή  και στέκομαι
έτσι μπροστά στο λευκό της σκέψης μου.
Θέλω να θυμάμαι όλες τις ανάσες
και τις μυρουδιές που με αγκάλιασαν.

Όσα κορμιά πόθησα τα αγάπησα και όσα
δεν αγάπησα δεν τα γεύτηκα ποτέ.

Στην άκρη τις σκέψης μου παίζει η εικόνα σου.
Θάμπωσε κι έχασε το χρώμα της.
Ίσως θάμπωσε η επιθυμία μου και το ξεθώριασε,
μα δε το λαχταρώ πια.
Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν είχε
το καθαρό κόκκινο που αγαπώ

Μου φέρνει μια θλίψη η διαπίστωση
μα η αλήθεια κρύβεται στην έλλειψη
επιθυμίας.
Απομυθοποιήθηκες, έτσι γυμνός
κι ακάλυπτος απ' το ψέμα σου,
σκόρπισες και χάθηκες καλέ μου.

Ντύσου την αλήθεια σου και κοίτα
τη μορφή της στον καθρέφτη.
Αν βιαστείς ίσως προλάβεις
να μείνεις για κάποιον μια πολύτιμη ανάμνηση...

Βικτωρία

Αναρτήθηκε από Βίκυ Μαντά