Είναι που χάθηκε το Φως, είπες
κι έγινες, έκτοτε, σκιά μου.
Μα εγώ το βλέπω… ωσάν φυλλορροή
χορεύεις στο γκρίζο δάσος του χειμώνα.
Κι όσες ανάσες λησμόνησες να πάρεις,
- ή μήπως φοβήθηκες; Παραμένει το ερώτημα -
σαν άγριος άνεμος ξεχύνονται
δαμάζουν τα πετούμενα του Άδη.
Κι ο λύκος γαληνεύει εντός μου
καθώς ο φτερωτός θεός αναθάλλει.
κι έγινες, έκτοτε, σκιά μου.
Μα εγώ το βλέπω… ωσάν φυλλορροή
χορεύεις στο γκρίζο δάσος του χειμώνα.
Κι όσες ανάσες λησμόνησες να πάρεις,
- ή μήπως φοβήθηκες; Παραμένει το ερώτημα -
σαν άγριος άνεμος ξεχύνονται
δαμάζουν τα πετούμενα του Άδη.
Κι ο λύκος γαληνεύει εντός μου
καθώς ο φτερωτός θεός αναθάλλει.
©3.1.14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου