και να…
που στεκόμαστε πάλι στην αρένα,
από εκεί που διαξιφιστικά
δώσαμε την πρόσκληση στην πρόκληση
της αιωνιότητας
τα ξίφη ακονίζονται ξανά
…ετοιμοπόλεμη αγάπη μου
…έρωτά μου ριψοκίνδυνε
ο λαβωμένος φόβος σου πάλι ξαναχτυπά
λόγια μεθυσμένα στην γλώσσα σου παραπατούν
ψεύτικο μίσος το βλέμμα σου αφορίζει
οι δυσπιστίες που μέσα σου χορεύουν
κακία ολοένα μου κρατούν
ναι, να παλέψω με το ψέμα
να κερδίσω την αλήθεια
ναι, να σκοτώσω και το μίσος
την αγάπη να τη σώσω
ναι, να πεθάνω να χαρώ
αλλά να ξέρεις σ’ αγαπώ
να με διώξεις να χαρείς
τον κόπο αν άξιζε να δεις
και ας σε βλέπω να γελάς
μόνο στα όνειρά μου
μόνο δε θέλω να πονάς
γιατί πονά η καρδιά μου
μη μ’ αφήσεις να χαθώ
στην ομίχλη μακριά σου
άσε με να σε προσέχω
να χαϊδεύω τα μαλλιά σου
άσε τη σκέψη μου σε σένα
τριγύρω σου να τριγυρνά
σα πεταλούδα του χειμώνα
που δεν υπάρχει πουθενά
τα όνειρά μου σε γνωρίζουν
…όνειρα απ' τα παλιά
σε έχω δει εδώ και χρόνια
και σε παίρνω αγκαλιά
[ΧΟΥ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου