Πάροδος: Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν ουσίας

Τάσος Κάρτας, Νόστιμον ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης

Οι λέξεις μέσα στο ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν, λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων «για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην

αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών
μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος
με το στιχοπουκάμισο μυριάδων «μνήσθητι»
σμαράγδι υπονοούμενο είλωτα υπερρεαλισμού

Λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή
on line στα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου
που, βάρδα φουρνέλο, δαγκώνουν τα όνειρα
στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει…

έτσι αρχίζουν να συμβαίνουν
περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών
μεσολαβούν στίχοι εικονολάτρες,
φωτογραφία λεξιθήρας

και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς
ένας ειρμός Μεσσίας εν ριπή σέπαλου
αίρει μεσίστιες απορίες Χρυσηίδων σιωπής

Μα η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, λέει ο ποιητής,

ένας Φαύλος Κύκλος λόγων

που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι της σελήνης,
εκεί όπου 
«φαινόμαστε μαύροι και άσπροι και ζούμε τη φθορά
πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα».

Ό,τι κι αν συναντήσεις όμως στην e-ΕΝΔΟΧΩΡΑ μου,

μην πεις ότι η ΕΙΚΟΝΑ σε ξεγέλασε,
πως φταίνε οι λέξεις,
κλεψύδρες σε τόση μελαγχολία…
Γιατί αν θέλεις να βρεις βαθιά στην αγκαλιά σου

μικρή ΠΡΑΣΙΝΗ θάλασσα,

κομμάτια πέτρες την πορφυρογέννητη  ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ,
δώρο ασημένιο ποίημα τη ΣΟΝΑΤΑ του ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ,
δίνες επιθυμιών στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης,
πρέπει να είσαι έτοιμος από καιρό
για την Αλεξάνδρεια που χάνεται.

Αν πάλι ψάχνεις  

«κοράλλια και μαργαριτάρια,
κεχριμπάρια κι έβενους,
κάποιο ξανάσασμα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης»,
ή «ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής»,
πρέπει πρώτα να «κουβανείς μες στην ψυχή σου
«έξι και μια τύψεις για τον ουρανό»,
«φωτόδενδρα με δέκατη τέταρτη ομορφιά»
«εφηβεία λέξεων τελευταίου σώματος
ενός λεπτού μαζί σε χλόη θερμοκηπίου»
με «κατανόηση της ματαιότητος των μεγαλείων».
Τότε η «υπεροψία και η μέθη» δε σε γέλασε.
Ο δούρειος ίππος 
για την επιούσιο ομοιοκαταληξία
προπατορικής σταγόνας από μετάξι
δεν είναι αντικατοπτρισμός… 
και «εύφλεκτοι ορίζοντες σιωπής»,
«ροδόσταμο στη στύση των ονείρων»
θα συνθέτουν
«ένα τοπίο ανοχής στην εύγλωττη μας Κυριακή» ,
αυτό που οι σοφοί το λένε ΠΑΛΙΝΤΟΝΟ ΑΡΜΟΝΙΗ
στων υακίνθων την παντάνασσα σιωπή. 
Αφορμή της ηλεκτρονικής έκδοσης
η νυν και αεί μονόδρομη επικοινωνία
«Κάποια με φώναξε Ελπήνωρ και
πρέπει να κοιτάξω αν η ελπίδα μου κρατιέται ζωντανή».
Μ’ άλλα λόγια, δοκιμάζοντας όρια και αντοχές,
έφτασα μ’ αυτές τις επιλογές στίχων και φωτογραφιών, προσάναμμα χρόνου, χώρου, ιδεών,
αστραπής τρίτου προσώπου,
να παριστάνω
«το κλαδί υποδοχής της απογύμνωσης που έρχεται…».
Ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ δια πυρός και συμβόλων!
Στίχοι πόθων υποτελείς σε γραμματικές συναισθημάτων.
Ω κλητική ονείρωξη φωτογράφου ποιητή&
όταν υποφώσκει προπαραλήγουσα μακρά συνωστισμού σιωπής βοώντος

«ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ’ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ»

 [από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).

Αναρτήθηκε από Tasos Kartas στις 11:08 μ.μ.