Πρώτος έρωτας

Πρώτος έρωτας
***
Ήταν η μέρα απ' αυτές
που φως περίσσιο σε θαμπώνει
η ζέστη σου πυρώνει ρούχα και όψη
κι ο ιδρώτας ζωγραφίζει
Ψυχές μικρούλες που πετούν τριγύρω

Ήταν της μέρας η απλοχεριά
 να έχω μια τέτοια μέρα δίπλα μου
ένα απ 'εκείνα των ανθρώπων τα μικρά
τα κύματα που λάμπουν
Και σαν ζεσταίνετε το σώμα θέλει αέρα θέλει σκιά
μα σαν σου καίγεται η καρδιά μονάχο βάλσαμο το κύμα .
Αυτό που ο κλήρος έλαχε να πέσει

Πήγαινε ερχόταν
και κάθε τόσο λικνιζόταν
στο μικρό και αδύνατο
αεράκι που κλεφτά περνούσε
Και σαν τα χείλη τέντωνε γελούσε
και ο κόσμος ήταν μοναχά ένα βλέμμα
ένα χαμόγελο τα δυο τους μια ψυχή
κι αυτή η ψυχή ο κόσμος όλος

Και η ομορφιά που ανέβαινε ανάμεσα σε σκόνη και ανθρώπους
σαν καπνός.
Μπόρεσε κι έσβησε
την αναμμένη την βαριά καρδιά,
και κάπου φώναζε σε τόνο
κάποιου γλυκού και όμορφου μινόρε .

Πονώ μα είναι γλυκός ο πόνος
Απ' την φωτιά του έρωτα είναι
 απ' το κύμα εκείνο των ανθρώπων το μικρό

Κι εκείνο έλαχε σε μένανε να πέσει
***
8 Μάι 2011
***
Ποίηση:Γιάννης Παππάς