στα νερά του τρόμου επιπλέει η αγάπη

όλοι οι μοναχικοί του
κόσμου
σχηματίζουν ουρλιάζοντας ουρές στο
κεφάλι μου
στα όρη οι ορίζοντες
φλέγονται
άνθρωποι που τελείωσαν
εκλιπαρώντας γι’ αγάπη
ή μια φωνή
και μετά εκείνες οι
τρομακτικές
σκοτεινές πολιτείες

 το τηλέφωνο νεκρό
οι εβδομάδες νεκρές
δροσερά κορίτσια
ζεστά χαμόγελα
τι γίνατε;

 άλλο ένα θαμμένο
ποίημα
άλλο ένα μουρμουρητό στο
σκοτάδι
«σφίξε με!»
«νιώσε με!»
μα
«δεν υπάρχεις!»

 οι λεωφόροι των νεκρών και
οι παπαρούνες που απλώνονται
στο φως
χειμώνες που έλιωνες στη ζέστη
καλοκαίρια που τουρτούριζες απ’
το ψύχος

 δροσερά κορίτσια
ζεστά χαμόγελα
τι γίνατε;

όμως να
εκείνη για μια στιγμή
πλησιάζει
καθώς το σκοτάδι πέφτει
για ν αφήσει την αυγή στη
πόρτα
ένα μεγάλο χαρτί
σαν αγγελτήριο θανάτου:
ποίημα

Nίκος Σφαμένος, Στα νερά του τρόμου επιπλέει η αγάπη, 2013

http://www.youtube.com/watch?v=0SknVppR9ys
περισσότερα στο
http://bibliotheque.gr/?p=26479

Posted in Ποίηση | Tagged Νίκος Σφαμένος |