Όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός

Όταν πυκνά μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις;

Όταν μελαγχολικές και απαισιόδοξες σκέψεις θολώνουν τη διαύγεια του νου σου, πως μπορείς να αντιδράσεις ;

.

Που να πας ;

.

Που να κρυφτείς ;

.

.

Μη φοβάσαι !

.

.

.

Πουθενά δε θα πας γιατί παντού ο ουρανός θα είναι ο ίδιος.

Πουθενά δε θα μπορέσεις να κρυφτείς από τον νου σου. Μαζί σου πάντα θα τον κουβαλάς.

.

Μα γιατί να κρυφτείς ; Μήπως τον έχασες τον ουρανό ; Εκεί είναι … μα δεν τον βλέπεις. Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που τον είδες για τελευταία φορά και να ξέχασες το καταγάλανο χρώμα του. Μπορεί να έχεις ταυτιστεί με το γκρίζο χρώμα και το σχήμα των σύννεφων και να ταξιδεύεις μαζί τους. Μπορεί να έχεις φορέσει την μάσκα του πολεμιστή και να αγωνίζεσαι να διώξεις τα σύννεφα.

Χαλάρωσε επιτέλους βρε παιδί μου

.

Δε θα νικήσεις έτσι ποτέ. Όσο τα πολεμάς τα σύννεφα τόσο τα μετατρέπεις σε άτρωτα θηρία. Σε έχουν ήδη απορροφήσει και σε πάνε πέρα δώθε. Παρατήρησε τα λίγο καλύτερα. Παρατήρησε τα δίχως να γίνεις ένα μ’ αυτά. Τότε θα διαπιστώσεις ότι εμφανίζονται από το πουθενά, μένουν για λίγο και στη συνέχεια χάνονται. Διαλύονται στο πρώτο αεράκι. Μεγάλη αξία τους έδωσες.

.

Λάθος σου !

Από πού έρχονται τα σύννεφα ; Από το πουθενά. Αναδύονται ξαφνικά μέσα στη διαύγεια του ουρανού. Όσο παραμένεις αποστασιοποιημένος παρατηρητής και διατηρείς την επίγνωσή σου, δε θα αφήσεις κανένα σύννεφο, όσο όμορφο κι αν είναι, να σε συναρπάσει. Στην διαύγεια θα ρίξεις όλη την προσοχή σου. Όσο περισσότερο επικεντρώνεις την προσοχή σου στη διαύγεια του ουρανού, τόσο λιγότερο θα προσκολλιέσαι στην άποψη ότι τα σύννεφα είναι στερεά και αληθινά και τόσο λιγότερο θα υποφέρεις.

Παρατηρώντας με τον ίδιο τρόπο τις σκέψεις μας, να έρχονται και να φεύγουν, πλησιάζουμε την ορθή αντίληψη της κενότητας. Τα φαινομενικά χειροπιαστά φαινόμενα συνεχίζουν να εμφανίζονται, να παραμένουν για λίγο και στη συνέχεια να χάνονται μέσα στη διαυγή φύση του νου. Καθώς κάθε σκέψη εξαφανίζεται εμείς θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να αντιλαμβάνεται, ότι η εξαφάνιση αυτή είναι πολύ πιο πραγματική, από την αρχική εμφάνιση της σκέψης. Ακόμη κι όταν εμφανιστούν ακραίες καταστροφικές σκέψεις και συναισθήματα, όπως θυμός και ζήλια, εμείς παραμένουμε σε επαφή με την αγνότητα της συνειδητότητας μας. Η αγνότητα αυτή είναι πάντοτε μαζί μας και όποιες κι αν είναι οι πλάνες που μας παρασύρουν, δεν είναι παρά επιφανειακές πνευματικές συσκοτίσεις που τελικά θα περάσουν, αφήνοντας μας στην συντροφιά της καθαρής φύσης του νου.

Μα θα μου πεις, εγώ βράζω ! Βράζω από θυμό, βράζω από ζήλεια. Βράζω από την αδικία που βλέπω γύρω μου. Είμαι έτοιμος να εκραγώ. Που είναι η καθαρή φύση του νου μου ; Που είναι η διαύγεια ;

Μπορούμε λοιπόν να συγκρίνουμε τις θετικές καταστάσεις του νου με το ήρεμο νερό μιας λίμνης και τις αρνητικές με το ταραγμένο νερό μιας κατσαρόλας που βράζει. Αν ερευνήσουμε την φύση του νερού που βράζει θα δούμε ότι παρά την αναταραχή, κάθε ξεχωριστή σταγόνα είναι καθαρή. Το ίδιο ισχύει και για τον νου : είτε είναι γαλήνιος, είτε βράζει εξαιτίας της σαρωτικής πολυπλοκότητας των απόψεων, η βασική του φύση παραμένει καθαρή και συνειδητή.

Εξετάζοντας τη ζωή μας βλέπουμε πως αυτή ελέγχεται απόλυτα από τον νου μας, ειδικότερα δε από τον νου που διακατέχεται από προσκόλληση στις επιθυμίες. Συνεχώς σκεφτόμαστε να πάμε κάπου ή να αποκτήσουμε κάτι και στη συνέχεια ενεργούμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, αναζητώντας ικανοποίηση.

Ο ανήσυχος νους δε γεννά μονάχα νέες σκέψεις και ιδέες, αλλά έχουμε την τάση να τις ακολουθούμε, όπου κι αν μας οδηγούν. Το αποτέλεσμα είναι η υπόσχεση για ευτυχία να μας παρασέρνει από την μια κατάσταση στην άλλη, στο τέλος όμως το μόνο που νιώθουμε είναι κούραση κι απογοήτευση. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην καταστολή των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Θα ήταν σαν να προσπαθούμε να εμποδίσουμε το νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει κρατώντας σφιχτά σφαλισμένο το καπάκι. Το «εγώ» βέβαια θα το δοκιμάσει. Το «εγώ» θέλει να αισθάνεται σπουδαίο. Αρέσκεται να αυτοαποκαλείται “ανίκητος πολεμιστής”, “ατρόμητος επαναστάτης” και γρήγορα τρώει τα μούτρα του. Η μόνη λογική προσέγγιση είναι να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να παρατηρεί τις σκέψεις χωρίς να τις ακολουθεί. Έτσι τους αποστερούμε την παρορμητική τους ενέργεια και είναι σαν να απομακρύνουμε από την φωτιά την κατσαρόλα με το νερό. Τελικά επικρατούν γαλήνη και διαύγεια. Μ’ αυτό τον τρόπο θα βιώσουμε την αληθινή μας φύση που είναι αγνή συνειδητότητα. Είναι καθαρός, καταγάλανος ουρανός. Κι αν το βιώσουμε μια φορά, θα ξέρουμε ότι βρίσκεται πάντα εκεί. Όσα σύννεφα κι αν προκύψουν στην πορεία.

.

«Απαλά, χωρίς βία!»

«Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις.

.

Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι
.
Η ψυχή εχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα. 'Oλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν»

Π. Πορφύριος

.

Όταν μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις ;

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι :

.

.

.

Απολύτως τίποτα

.

Απολύτως τίποτα

.

Απολύτως τίποτα

.

Απολύτως τίποτα

.

Απολύτως τίποτα

.


Καμιά φορά βέβαια είναι απαραίτητο κι ένα χαστούκι αφύπνισης από έναν φίλο

Ευχαριστώ

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό …

Αναρτήθηκε από delta στις 7:35 μ.μ.